پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغ بهائی و یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت، علّت ظلم‌پذیری در بهائیت را مورد بررسی قرار دادند.
مبلّغ بهائی: در آیین ما تا جایی بر صلح تأکید شده که بهاءالله فرموده بهتر است خود و خانواده‌مان کشته شویم تا کسی را بکشیم: «وقتی که بهاءالله ظاهر شدند... فرمودند إِن تُقتلوا خیر لکم من أَن تَقتلوا (اگر کشته شوید بهتر است تا کسی را بکشید)».[1]
پژوهشگر: این مبنا را هیچ عقل سلیمی نمی‌پذیرد، چرا که طبق آن، اگر گروهی به قصد غارت و ظلم به خانواده یا کشور ما حمله کردند، باید بگوییم چون برداشتن اسلحه و جنگ حرام است [2]، در ظلم خود آزادند؟! یعنی همان کاری که بهائیان در جنگ ایران و عراق کرده و برای دفاع از کشور دست به اسلحه نبردند! در این صورت چه کسی وظیفه‌ی دفاع را بر عهده خواهد داشت؟!
مبلّغ بهائی: در آیین ما کسانی که مورد ظلم واقع شدند حق دفاع از خود را ندارند، بلکه به فرموده‌ی پیشوایان ما، دفاع وظیفه‌ی دیگران است؛ همچنان که عبدالبهاء گفته است: «هیأت اجتماعیه باید محافظه حقوق بشریه نماید. مثلاً اگر کسی بر نفس من تعدّی کند و ظلم و جفا روا دارد و زخم بر جگرگاه زند ابداً تعرّض ننمایم بلکه عفو نمایم ولی اگر کسی بخواهد به این سید منشادی تعدّی کند البته ردع و منع نمایم هرچند در حقّ ظالم عدم تعرض به ظاهر رحمت است لکن در حق جناب منشادی ظلم است».[3]
پژوهشگر: چرا مظلوم نباید از خود دفاع کند؟!
مبلّغ بهائی: چون اگر مظلوم از خود دفاع کند، مرتکب انتقام شده و این مذموم هست؛ همچنان که عبدالبهاء گفته است: «اگر نفسی به نفسی ظلمی كند ستمی كند، ‌تعدی كند، و آن شخص مقابله بالمثل نماید این انتقام است و مذموم است زیرا زید اگر پسر عمرو را بكشد عمرو حق ندارد كه پسر زید را بكشد، اگر بكشد انتقام است این بسیارمذموم است بلكه باید بالعكس مقابله كند، عفو كند بلكه اگر ممكن شود اعانتی به متعدی نماید. این نوع سزاوار انسان است».[4]
پژوهشگر: ​عبدالبهاء در این گفتار مغالطه کرده، چرا که مقابله به مثل و انتقام، در واقع یکی نیستند. زیرا مقابله به مثل، یعنی کاری را که شخصی در حق شخصی دیگر انجام می‌دهد، عین آن را در حق خودش انجام دهند؛ مثلاً اگر کسی را کشته، خودش را بکشند. اما انتقام می‌تواند به جهتی ناعادلانه سوق پیدا کند. مثلا اگر کسی فرزند کسی را بکشد، در مقابل برای آنکه از او انتقام گرفته باشند، فرزندش را بکشند. این دو روش، نه در نام و نه مقبولیت یکسان نیستند؛ چرا که اولی مقابله به مثل و دومی، انتقام کور است؛ اولی در بسیاری از موارد حق و دومی ظلم است.
اما از شما می‌پرسیم اگر کسی از مظلوم دفاع نکرد تکلیف چیست؟! این چه منطقی است که به شخص، اجازه دفاع از خودش را نمی‌دهد؟! کدام عقل سلیمی این گفته‌ی ‌عبدالبهاء را تأیید می‌کند که اگر کسی بخواهد به شما ظلم کند، نباید مانع او شوید و از خود دفاع کنید؟! آری؛ اگر در دنیا ظلم و ظالمی نباشد، صلح و تحریم جنگ، خوب و عقلانی است. اما اگر متجاوزی قصد اموال، ناموس و یا جان ما و هم وطنان ما را کرد، آیا باید گفت چون جنگ و دفاع توسط پیامبرخوانده‌ی بهائی تحریم شده، متجاوزان آزادند به کار خود ادامه دهند و ما برای ایشان دعا می‌کنیم؟! آیا این منطق بهائیت، مصداق بارز خوش‌خدمتی این فرقه به استعمارگران و دیکتاتورها نیست؟!
لذاست که دین مبین اسلام، در ضمن اینکه مسلمانان را از آغاز جنگ باز داشته: «فَاِنِ ٱعْتَزَلُوکمْ فَلَمْ یقَاتِلُوکمْ وَ ٱلْقَوْا اِلَیکمُ ٱلسَّلَمَ فَمَا جَعَلَ ٱللَّهُ لَکمْ عَلَیهِمْ سَبِیلاْ [نساء/91]؛ پس اگر از شما کناره گرفتند و با شما پیکار نکردند، بلکه پیشنهاد صلح دادند، خداوند به شما اجازه نمی‌دهد که متعرّض آنان شوید». دستور به دفاع عزت‌مندانه از خود در برابر ظالمین و متجاوزین داده است: «اُذِنَ لِلَّذِینَ یقَاتَلُونَ بِاَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَ اِنَّ الله عَلى نَصْرِهِم لَقَدِیرٌ [حج/39]؛ به کسانی که جنگ بر آنان تحمیل گردیده، اجازه جهاد داده شده است؛ چرا که مورد ستم قرار گرفته‌اند؛ و خدا بر یاری آن‌ها تواناست».

پی‌نوشت:
[1]. جی اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه‌ی: رحیمی، الهی و سلیمانی، برزیل: دارالنشر البهائیة، 1988 م، ص 191.
[2]. اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، باب 36، ص 272.
[3]. عباس افندی، مفاوضات، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1920 م، ص 189.
[4]. همان، صص 186-187.