متن مقاله
یکی از واژه‌هایی که در فرهنگ لغات سلفیه تکفیری بسیار رواج دارد، واژه دارالاسلام و دارالکفر است. سلفیه تکفیری مدعی است که مسلمانان باید از دارالکفر به سوی دارالاسلام هجرت کرده و در آن‌جا ساکن شوند. مراد سلفیه تکفیری از دارالکفر، کشورهای مسلمانی است که مسلمانان در آن ساکن هستند و منظورشان از دارالاسلام محل خلافت داعش است.
رهبران داعش در مجلات و کتاب‌هایشان به مسلمانان توصیه می‌کنند که از دارالکفر به محل خلافت و دارالاسلام هجرت کنند. مجله دابق که یکی از مجلات داعش است، خطاب به پیروانشان می‌نویسد: به سرزمین خلافت هجرت کنید و به خودتان نگویید که «من هرگز در هجرت خود، موفق نمی‌شوم.» بیشتر کسانی‌که تلاش کردند، با موفقیت به سرزمین خلافت رسیده‌اند. در میان کسانی‌که از سرزمینشان سفر کردند، اشخاصی بودند که پیاده از کشوری به کشور دیگر رفتند، تا این‌که خداوند آن‌ها را به سلامت به نزد خلیفه رساند. به خودتان نگویید، «من دستگیر می‌شوم.» این ترس، معنا ندارد و وظیفه هجرت، قطعی است. درست نیست که یک مسأله قطعی را به‌سبب چیزی که حتمی نیست، کنار بزنید.»[1]
اگر چه هجرت یکی از آموزه‌های اسلامی است و قرآن و روایات به هجرت مسلمانان سفارش کرده‌اند، اما حقیقت آن است که هجرت در آموزه اسلام با هجرت از دیدگاه تکفیری‌ها بسیار متفاوت است؛ زیرا دین اسلام همه بلاد اسلامی را دارالاسلام می‌داند، در حالی‌که تکفیری‌ها همه شهرهای اسلامی را دارالکفر می‌دانند؛ چرا‌ که تبدیل دار‌الاسلام به دار‌الکفر شرایط فراوانی دارد، که هیچ‌یک از آن‌ها در سرزمین‌های اسلامی به‌طور کامل محقق نشده است. مثلا یکی از ملاک‌های شناخت دار‌الاسلام از دار‌الکفر اقامه شعائر دینی است[2] و اگر در سرزمینی شعائر دینی اقامه نشود، آن سرزمین دارالکفر است، ولی حقیقت آن است که سرزمین‌های اسلامی اگر چه در آن برخی از قوانین اسلام رعایت نمی‌شود، ولی بسیاری از احکام اسلامی نیز در آن اجرا می‌شود. از این رو، هیچ‌یک از سرزمین‌های اسلامی را نمی‌توان دارالکفر نامید. این در حالی است که تکفیری‌ها اصرار دارند که این سرزمین‌ها دارالکفر است و باید از آن هجرت کرد.

نویسنده: م. ج

پی‌نوشت:

[1]. مجله دابق، بی‌جا، بی‌نا، بی‌تا،  ش3، ص30-31.
[2]. ابن‌عبد البر، يوسف بن عبد‌الله (م 463)، الاستذكار، تحقيق: سالم محمد عطا، محمد علی معوض، بیروت: دار‌الكتب العلمية، چاپ اول، 1421ق ج1، ص371؛
ابن‌رجب حنبلی، عبد‌الرحمن بن أحمد (م 795)، فتح الباری شرح صحیح البخاری، مدینه نبویه: مكتبة الغرباء الأثریة، چاپ اوّل، 1417ق ج5، ص232.