پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- کرامت کارهای غیر عادی است که از غیر انبیاء سر می‌زند. [بحارالانوار، ج ۱۱، ص ۷۱] برخی برای کرامت کارکردهای مختلفی بیان کرده‌اند. در قرونی که تصوف بر سر زبانها افتاد (قرن دوم تا چهارم) برای کرامت، دو کارکرد اصلی می‌توان در نظر گرفت. صوفیه خارج از این دو کارکرد، اعتبار چندانی برای کرامات قائل نبودند. نخست تصدیق مقام "ولی" و دیگر ایجاد اطمینان قلبی برای سالک نوپا و جلب اعتماد او تا در سلوک خود ثابت قدم شود. این دو کارکرد در منابع اصلی تصوف پیوسته تاکید شده است. چنانچه در تهذیب الاسرار آمده است: «الاولیاء یحتجون بالکرامات علی انفسهم لتصح و علی قلوبهم لتطمئن.»[تهذیب الاسرار، ص 373]

صوفیه صرف نظر از منشا رحمانی یا شیطانی کرامت، آن را وسیله‌ای برای تصدیق مقام "ولی" درنظر گرفته و بعد از اثبات کرامت برای "ولی"، اعتماد سالک را به ولی جذب کرده و موجبات جذب او را به گروه خود فراهم می‌آوردند.

پی‌نوشت:
مجلسی محمدباقر، بحارالانوار، اسلامیه، قم، 1404 قمری، ج ۱۱، ص ۷۱
خرگوشی النیشابوری ابوسعد عبدالملک بن محمد، تهذیب الاسرار، مصحح بسام محمد بارود، ابوظبی، امارات العربیه المتحده، المجمع الثقافی، 1999 میلادی، ص 373