پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان بهائی با ادعای اینکه منابع غیربهائی اکثراً مشتمل بر جَدل است؛ مدعی شدند منبع صحیح برای شناخت بهائیت، کتاب‌های نویسندگان بهائی است.[کانال تلگرامی تبلیغی بهائیت]
اما بر فرض بپذیریم، تمام محققان غیربهائی در زمینه‌ی بهائیت مُغرض بوده و شرط بی‌طرفی را رعایت نکرده‌اند؛ این پرسش پیش می‌آید؛ آیا گفتار نویسندگان بهائی، اساس بهائیت را تأیید می‌کند؟! در پاسخ به این پرسش، تنها لازم است به برخی کتاب‌های نویسندگان این فرقه مراجعه شود.
جناب ابوالفضل گلپایگانی از مبلّغان برجسته‌ی بهائیت در کتاب کشف الغطاء، شرح توبه‌نامه‌ی علی‌محمد شیرازی (باب) را این‌گونه ذکر می‌کند: «باب را چوب مضبوط زد و تنبیه معقول نمود و توبه و بازگشت و از غلط‌های خود اِنابه و إستغفار کرد و التزام پا بمهر سپرده که دیگر از این غلط‌ها نکند...».[کشف الغطاء، ص 206-204] این نویسنده‌ی بزرگ بهائی، سپس متن توبه‌نامه‌ی مبشّر بهائیان را خطاب به ناصرالدین شاه ذکر و التماس او برای بخشش از غلط‌های اضافه‌اش را می‌نگارد.
جناب فاضل مازندرانی از دیگر مبلّغان برجسته‌ی بهائیت، شرح توبه‌نامه‌ی علی‌محمد شیرازی را در کتاب اسرارالآثار خود می‌نگارد و از زبان او، حضرت محمد بن الحسن العسکری (علیه السلام) را امام دوازدهم معرفی و برای او چهار نائب خاص برمی‌شمارد.[ر.ک: اسرارالآثار، ج 1، ص 182-179]
حال خطاب ما به بهائیان این است که چگونه پیشوا و مبشّر شما، در کتاب‌های معتبر شما، از تمامی ادعاهای باطلش برمی‌گردد و شما به جای تَنبه، اصرار بر بقای بر اعتقادات باطلتان دارید!

پی‌نوشت:
ابوالفضل گلپایگانی، کشف الغطاء، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 206-204.
اسدالله فاضل مازندرانی، اسرارالآثار، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، ج 1، ص 182-179.