پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بسیاری از فرقه‌های صوفیه تنها راه پاک شدن نفس و رسیدن به کمال را در ریاضت می‌دانند. ریاضت‌هایی که با عقل و شرع در تضاد و تناقض است. به‌عنوان مثال، برای از بین بردن خشم و غضب، افرادی را وادار نمایید تا در میان مردم کوچه و بازار به شما دشنام دهند تا از این راه دارای شکیبایی و حوصله شوید. [تاریخ صوفی و صوفی‌گری، ج ۲، ص ۸۱۵] یا گرسنگی‌های طولانی مدت و ریاضت‌های غیرشرعی مشابه ریاضت‌های مرتاضان، ازجمله ریاضت‌های مورد توصیه بزرگان صوفیه به مریدان است. اما ازنظر اسلام مقصود از ریاضت،‌ ترک دنیا و رهبانیت به روش هندوها و پیروان کلیسا و یا چله‌نشینی و عزلت صوفیان و اصحاب خانقاه نیست، بلکه مقصود تمرین و وادار کردن خویش به کارهای خیر و سنن صالحه، از ادای واجبات و ترک محرمات و سایر امور حسنه است. [نقطه‌های آغاز در اخلاق عملی، ج 1، ص 447] که مورد توصیه ائمه اطهار (علیهم السلام) و عرفای حقیقی شیعه است.

پی‌نوشت:
مبلغی آبادانی، عبدالله، تاریخ صوفی و صوفی ‌ گری، انتشارات حر، تهران، ۱۳۷۶، ج ۲، ص ۸۱۵
مهدوی کنی، نقطه‌های آغاز در اخلاق عملی، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ هفتم، 1376، ج 1، ص 447