مردم جامعه‌ای که در آن اتحاد و یک‌پارچگی در بین افراد آن وجود نداشته باشد، هیچ‌گاه نمی‌توانند، در مقابل خطرات دشمنان مقاومت کنند و به سادگی به‌زیر سلطه اجانب خواهند رفت. می‌توان گفت حتی هویت فردی افراد و استقلال ایشان در امور فردی نیز، تحت تأثیر مشارکت اجتماعی و یا عدم آن، قرار دارد  و بدون پشتوانه اجتماعی، داشتن یک زندگی سالم و بدون دغدغه نیز، امکان‌پذیر نخواهد بود.
خوشبختانه آموزه‌های دینی ما مسلمانان به این امر، اهتمام جدی داشته و خداوند در کتاب آسمانی قرآن مجید، بدان اشاره نموده و تخلف از آن را نیز مایه از دست دادن اندوخته‌ها بیان نموده است. شیعیان نیز با توجه به همین آیات موجود و احادیثی که در کتب اسلامی خود دارند، از این نظر غنی بوده و بر محور آن، جامعه را به سمت مشارکت و مداخله عمومی در امور اجتماعی سوق می‌دهند. حال شاید این سوال در ذهن برخی خوانندگان محترم مطرح باشد که آیا اهل سنت نیز به اتحاد و همبستگی مسلمانان اعتقاد دارند؟ و آیا در کتب روایی ایشان روایاتی مبنی بر امر و تهییج مردم، به وحدت اسلامی وجود دارد یا خیر؟
در جواب باید گفت که پاسخ مثبت است و روایاتی در کتب اهل سنت نیز، برای وحدت بین مسلمانان وجود دارد که ذیلاً به مواردی از آن اشاره می‌کنیم: «مومنان در دوستی، عطوفت و مهربانی، هم‌چون پیکری می‌مانند که اگر عضوی از آن دچار درد و بیماری گردد، دگر عضوها را قراری نمانده و دچار ناشکیبایی و بیداری در شب خواهند گردید»[1]
و دیگر این‌که: «مسلمانان هم‌خون یکدیگرند که هر یک در پاس‌داشت خون یک‌دیگر، ذمه خود را مشغول دیده و در برابر دیگران مشتی گره کرده، دارند.»[2]
بنابراین با هوشیاری کامل می‌توان مذاهب و فرق مسلمین را با توجه به اشتراکات موجود بر سر یک میز نشاند، و در نتیجه با اتحاد و همبستگی بین همه مسلمانان، اجازه نفوذ هیچ اجنبی خارجی را، برای ورود به مرزهای اسلامی ندهیم. استقلال و وحدت اسلامی، می‌تواند چنان جسارت و بزرگی را به جامعه اسلامی بدهد، که چشم تمام جهانیان در مقابل آن خیره بماند.

پی‌نوشت:

[1]. مسلم، صحیح مسلم، دار احیاء التراث العربی بیروت، ج4، ص2584
[2]. بیهقی، سنن بیهقی، مکتبه دار الباز مکه المکرمه، ج8، ص29