اسلام ناب
نحس شمردن برخی ایام و رعایت دستورات اهل‌بیت در آن روزها می‌تواند مایه‌ی استحکام روحیه‌ی تقوا گردد و بر عکس، اگر مردم هیچ پرهیزی در این گونه ایّام نداشته باشند و افسار گسیخته سرگرم خواسته‌های نفسانی خود باشند، چه بسا نحوست برخی از روزها به جهت شقاوت‌های معنوی همان شخص که از علل و اسباب اعتباری منشأ می‌گیرد دامن‌گیر او می‌گردد.
گرچه کعبه و حج بیت الله الحرام دارای ویژگی‌های منحصر به فردی است که در بسیاری از آیات قرآن کریم و روایات اهل‌بیت (علیهم السّلام) به آنها اشاره شده، امّا آنچه باعث شده شیعیان علاوه بر ارزش و اهتمامی که برای آن قائلند به کربلا نیز به عنوان یکی از مهم‌ترین اماکن روی زمین توجه داشته باشند روایاتی است که در این زمینه آمده است.
در روایتی امام صادق پاداش زائر کربلا را چنین بیان فرموده: «عبدالله بن میمون قدّاح، از امام صادق پرسید: برای کسی که با معرفت، امام حسین را زیارت کند و با اکراه چنین نکرده باشد، چه اجر و پاداشی هست؟ حضرت فرمود: برای او ثواب هزار حجّ و هزار عمره مقبول است و اگر شقی بوده سعید محسوب کنند و پیوسته در رحمت خدا باشد.»
این جمله «کلّ یوم عاشوراء و کلّ أرض کربلا» گرچه به غلط در میان مردم و یا در زبان برخی خواص و اهل علم شهرت یافته، ولی نه تنها برای آن سند و مدرکی وجود نداشته و از هیچ‌یک از امامان معصوم (علیه السّلام) صادر نگردیده، بلکه با حدیث صحیح‌السند امام صادق (علیه السّلام) از جد بزرگوارش امام حسن (علیه السّلام) که فرمود: «لا یوم کیومک یا أبا عبدالله» در تضاد می‌باشد.
سید بحرالعلوم به قصد تشرّف به حرم عسکریین در سامرا به راه افتاد. در بین راه در این اندیشه بود که چرا زیارت امام حسین (علیه السّلام) و گریه بر آن حضرت از چنان جایگاهی برخوردار است که برابر با پاداش هزار حج و عمره مقبول است و باعث آمرزش گناهان می‌گردد و بسیاری از ثواب‌های دیگر که قابل مقایسه با هیچ ثواب دیگری نیست.
از علامه حلّی نقل می‌کنند: در شبی از شب‌های جمعه که تنها به زیارت قبر اباعبدالله مشرف می‌شد. در میانه‌ی راه، شخصی پیاده به وی برخورد کرد و با ایشان همراه شد. در بین راه، شخص عرب مسا‌له‌ای مطرح کرد. علامه فهمید که این شخص، عالم است؛ به همین‌رو، برخی از اشکالات خود را از او پرسید؛ با کمال تعجب دید وی حلّال مشکلات و کلید معماهاست.
خداوند متعال به کعبه خطاب فرمود: به عزّت و جلالم سوگند آنچه را که برای خود فضیلت می‌دانی در قیاس با فضیلتی که به زمین کربلا عطا نموده‌ام، همچون قطره‌ای است در برابر آب دریا که سوزنی را در آن فرو برند و رطوبت از آن بردارند و اساسا اگر کربلا نبود این فضیلت برای تو نبود و نیز اگر فضایل این خاک نبود، تو را نمی‌آفریدم.
عبدالله بن ابی یعفور گوید: از امام صادق شنیدم که به یکی از دوستانش فرمود: به زیارت قبر اباعبدالله الحسین می‌روی؟ آن شخص عرض کرد: آری، من هر دو یا سه سال یک بار به زیارت می‌روم. حضرت در حالی که صورتش زرد شده بود، فرمود: به خدایی که معبودی غیر از او نیست، اگر او را زیارت کنی برتر است برای تو از آنچه در آن هستی.
در عظمت و بزرگی زیارت حضرت سیدالشهداء (علیه السّلام) همین بس که امام صادق (علیه السّلام) فرمودند: «خداوند متعال پیش از آن که به اهل عرفات تجلّی کند، به زائران قبر امام حسین (علیه السّلام) جلوه فرموده، خواسته‌های آنان را برآورده ساخته، گناهانشان را می‌آمرزد و شفاعت آنان را درباره‌ی دیگران می‌پذیرد.»
برخی از افراد در مجالس عزاداری اهل‌بیت (علیهم السّلام) متون و روایاتی را که نیاز به ده‌ها توجیه و تأویل مجازی و کنایی دارد و جای طرح آن در مجالس خصوصی علمی و مخاطبان خاص می‌باشد را در هر جمع و گروهی بیان می‌کنند و در رسانه‌های جمعی منتشر می‌سازند که این خود موجبات سوء استفاده دشمنان دین را فراهم می‌سازد.
اظهار مطالب موهن و تحقیر عزاداران حسینی (علیه السّلام) چیزی جز خوار نمودن آنان نیست که همواره از سوی اهل‌بیت (علیهم السّلام) محکوم بوده است؛ به عنوان نمونه اشعاری که در سال‌های اخیر بسیار شنیده شده: «هر کی می‌خواد هر چی بگه؛ من سگ کوی زینبم - بهشت جاودان ز تو؛ کران و بیکران ز تو - سلطنت جهان ز تو؛ من سگ کوی زینبم.»
یکسویه‌نگری در نقل فضائل و مناقب اهل‌بیت (علیهم السّلام) و توجه صرف به جنبه‌ی ملکوتی و عصمت معصومین (علیهم السّلام) و غفلت از بیان جنبه ملکی و زمینی آنان و چشم‌پوشی از الگو بودن آنان در زندگی و طرح یک‌جانبه سیمای آنان، تصویری ناقص از آن بزرگواران و آفت‌‍‌های مجالس عزا و شادی اهل‌بیت (علیهم السّلام) است.
در حقیقت می‌توان گفت که داروین، در بدترین حالت یک آگنوستیک بود (به زبانی ساده‌تر یعنی کسی که درباره "وجود یا عدم وجود خدا" نظری ندارد) و در بهترین حالت، یک خداباور بود. به هر صورت، در آثار و زندگی داروین، یک نکته کاملاً واضح است: «تمامی شواهد موجود نشان می‌دهند که داروین یک آتئیست نبود.»
خُرَیت بن راشد ناجی، از جمله کسانی بود که پس از جنگ صفین، علیه مولا علی (ع) خروج کرده و در نواحی مختلف عده‌ای از راهزنان عرب و پیمان‌شکنان را گرد خود آورد. جان و مال مردم بی‌گناه را غارت می‌کردند و در زمین به فساد می‌کوشیدند. در اولین اقدام، یک شیعه ایرانی به نام زادان فرّخ را به جرم محبت علی (ع) تکه تکه کردند. مولا نیز برای دفاع از حق، لشکری فرستاد و خریت را کشته و شرّ او را از سر مسلمین کوتاه کردند.