از نظر دین مبین اسلام، اکثریت از آن جهت که اکثریت است، معیار قرار نمی‌گیرد و ارزشی ندارد. زیرا اسلام دین معیارها و ضوابط راستین است و معیار در پذیرش هر امری، حق بودن است. بنابر روایات متواتر نقل شده از پیامبر (ص) امیرالمومنین علی (ع) معیار حق و باطل است، زیرا پیامبر (ص) فرمود: در هنگام فتنه به علی (ع) مراجعه کنید.

آن‌چه در آخرالزمان موجب گسترش اسلام در جهان به دست فرزندی از تبار پیامبر اکرم (ص) خواهد شد، همان رفتار و سیره‌ی مهدوی است که مانند رفتار نیکوی پیامبر (ص) می‌باشد، که در قرآن کریم در آیات مختلفی به آن اشاره شده است. آن‌چه حائز اهمیت است، این است که مهدی از فرزندان پیامبر است، که خود تأییدی بر عقائد شیعه اثنی عشری می‌باشد.

خلافت و امامت یک منصب الهی است که خداوند آن را برای مردم بعد از پیامبرش قرار داده است، و شامل همه افراد نمی‌شود و جانشین هر پیامبری باید به مانند خود او عاری از هرگونه رذائل و زشتی‌های اخلاقی و... باشد، و این امر مهم در دین اسلام هم پیاده شد، اما این خلافت از محل اصلی خود منحرف شد و به غیر اهلش رسید.

اهل سنت بر این باورند که بعد از پیامبر اکرم (ص) کتاب خدا در بین مردم داوری می‌کند و نیازی به یک انسان معصوم نیست. این در حالی است که همه‌ی اختلافات مسلمین به خاطر تفسیرهای نادرست از قرآن است. تا جایی که گروه تروریستی داعش، با استدلال به قرآن، اهداف تروریستی خویش را پیش می‌برد. اکنون آیا می‌توان گفت: قرآن ما را کفایت می‌کند!

هیچ‌یک از صحابه، حق تشریع در دین را ندارند و نباید بر خلاف سیره و رفتار پیامبر (ص) عمل کنند. اما با این وجود، برخی از صحابه، بدعت در دین ایجاد کردند. مثل اقامه‌ی نماز تراویح به جماعت، توسط خلیفه دوم، که هنوز این بدعت در بین اهل سنت باقی است و جای تعجب است که چرا به جای تأسی به سنت نبوی به بدعت صحابی عمل می‌شود.

امام محمد غزالی می‌گوید: سبّ و لعن و شتم صحابه ابداً موجب کفر و فسق نمی‌شود، حتی سبّ شیخین نیز کفرآور نمی‌باشد، به‌همین دلیل است که در مواردی این دشنام دادن و سبّ کردن‌ها، بین خود صحابه اتفاق افتاده است، ولی ما آن‌ها را کافر نمی‌خوانیم. مثلاً عمر بن خطاب به پیامبر عرض کرد: یا رسول الله! اجازه بده، گردن حاطب را بزنم. در حالی‌که حاطب از اصحاب بدر و مهاجرین بود، پس چرا با دشنام دادن به او، هیچ‌کس عمر بن خطاب را کافر نمی‌خواند؟