اعتقادات
امام صادق (علیه‌السلام) را می‌توان بهترین شاخصۀ تقریب مذاهب اسلامی در شـیعه به شمار آورد که به لحاظ ارتباط فکری و فرهنگی کامل و ممتاز خود با فرقه‌های اهل سنت، بسیار مورد تأیید و توجه آنان بوده است.
با بررسی آیات قرآن کریم و سنت معصومین (علیهم‌السلام) و مطالعه سخنان بزرگان به این نتیجه می‌رسیم که وحدت در وهله اول به نفع خود مسلمانان است. چه بسا با پیوند برادری و همدلی میان آنان و مستحکم کردن زنجیرهای همدلی و برادری بتوان دسیسه‌های شیاطین و منافقان را خنثی کرد.
در قرآن کریم همواره عواقب و تنش و جدایی امت اسلام را متذکر شده است و حفظ وحدت امت اسلامی را با این آیه شریفه: «وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَميعًا وَلا تَفَرَّقوا.[آل‌عمران/103] و همگی به ریسمان الهی چنگ زنید و پراکنده نشوید.» خواستار است.
میلاد وجود مبارک پیامبر اسلام و به تبع آن، رسالت ایشان، برترین نعمت الهی و بالاترین موهبتی است که خداوند متعال به بندگان خود عنایت کرده است. باید گفت اگر سالها به پاس این منت عظیم سر به سجده ساییده شود، اندکی از شکر خدای رحمان به جا آورده نشده است و تنها با الگوگیری از سیره و روش رسول خدا، سعادت نصیب مؤمنین می‌گردد.
ششمین حجت خدا و رئیس مذهب تشیع، امام صادق (علیه‌السلام) شخصیتی آسمانی هستند که علاوه بر شیعیان، علمای اهل سنت نیز به فضائل بی‌نظیر ایشان اذعان کرده‌اند.علاوه بر شیعیان، حتی ائمه چهارگانه مذهب اهل سنت بدون واسطه و یا باواسطه، در زمره شاگردان حضرت محسوب می‌شوند.
امام صادق (علیه‌السلام) ششمین حجت خدا بر امت اسلامی و رئیس مذهب تشیع، دوران سراسر با برکت خود را در ترویج تعالیم ناب اسلام و تربیت شاگردانی که هر کدام از آنان چهره‌های مشهور و دانشمندان فرزانه‌ی دوران بودند، سپری کردند. اما مشهورترین اثری که از امام جعفر بن محمد (علیهماالسلام) به یادگار مانده، تبیین علم امام و شرح آن است.
زیارت «هفت حدیث» از زیارت نامه‌هایی است که علمای شیعه، بر قرائت آن در هنگام زیارت امام رضا (علیه‌السلام) تاکید فرموده‌اند. در این زیارت، 7 روایت در جهت تبیین فضیلت زیارت امام رضا (علیه‌السلام) ذکر شده که رفع مشکلات، پاک شدن گناهان، ورود به بهشت و حشر با ائمه ازجمله فضایل مطرح شده در این زیارتنامه است.
قرآن، وسیله وصول به دریای هستی و آرام بخشی است که کامل‌ترین کلام و بالغ‌ترین حجت است. قرآن، گلستانی است که عطر آیاتش نسیم فرح‌بخش حیات طیب را به مشام جان می‌کشاند و بوستانی است که اجزائش سعادت را به سوی قلب‌ها می‌گشاید.
در مورد نحس بودن ماه صفر هیچ دلیل روایی موثقی وجود ندارد و منابعی هم که این مطلب را نقل کرده‌اند؛ مانند مفاتیح‌الجنان، صرفاً به شهرت این ماه به نحس بودن اشاره نموده‌اند. علامه مجلسی هم بیان می‌کند در بین روایات شیعه هیچ روایتی که این نحوست را برساند وجود ندارد و برای نحس بودن آن دو وجه مطرح می‌کنند؛ یا به‌خاطر وفات حضرت رسول (صل الله علیه و اله) در این ماه است و یا اینکه ازآنجایی‌که بعد از ماه‌های حرام واقع شده و جنگ در آنها ممنوع بوده لذا شروع مشروعیت دادن به جنگ است؛ شوم دانسته شده.
مباهله براى اثبات و روشن شدن حق، پس از اقامه برهان است، و مخصوص زمان پیامبر نیست، بلکه دیگر مؤمنان نیز مىتوانند انجام دهند و مانعی نیست که هر کس با رعایت آداب آن (سه روز تهذیب نفس، روزه و غسل، و رفتن به صحرا در بین‌الطلوعین، لعن کسیکه حق را انکار کرده)، برای اثبات حقانیت خویش در مقابل دشمنان دین بتواند مباهله کند.
از منظر شیخ جعفر کاشف الغطاء (رحمه‌الله‌علیه)، ساخت قبه بر روی قبور اشخاص صالح و هم‌چنین تعمیر مقابر ایشان، بدین جهت که از مصادیق تعظیم در برابر آن بزرگواران به حساب می‌آید و هم‌چنین فواید ملموسی نیز به همراه دارد، امری مشروع، بلکه شایسته محسوب می‌شود.
نامه مرحوم کاشف الغطاء (رحمه‌الله‌علیه) به عبدالعزیز بن سعود (پادشاه وقتِ آل سعود)، منبعی محکم در جهت نقد آراء وهابیت به‌حساب می‌آید. در بخشی از این نامه مهم، مسئله ارتباط اموات با عالَم دنیا اثبات شده است. مستمسک ایشان برای اثبات مسئله مذکور، روایات فراوانی است که در آثار محدثین اهل سنت نقل شده‌اند.
سیره زندگانی و سفارشاتی که امام کاظم (علیه‌السلام) انجام داده‌اند، گواه روشنی بر مشروعیت توسل به ذات اولیاء الهی است؛ چنان‌که آن حضرت به نقل از پدر بزرگوارشان، دعایی را برای ورود به مسجد، توصیه می‌فرمایند که در بخشی از آن، توسل به ذات رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امیرالمومنین (علیه‌السلام) صورت گرفته است که نشان از مشروعیت توسل به ذات اولیاء الهی دارد.
برای حضرت علی (علیه‌السلام) القاب بسیار زیادی است؛ اما در بین این القاب لقبِ امیرالمومنین لقب اختصاصی ایشان است که تنها مختص حضرت بوده و حتی سایر ائمه نیز بدین لقب خوانده نمی‌شوند.