سایر مسائل
در پی واکنش به انتشار پستی در مورد اهانت مولوی به مقام شامخ امامت، بر آن شدیم تا در شروح مختلف مثنوی معنوی فحصی صورت بگیرد تا مطلب به صورت متقن و علمی به مخاطب تقدیم شود.
برخی سوال می‌کنند اگر دراویش برحق نیستند، نباید از قدرت‌های معنوی هم برخوردار باشند. در پاسخ باید گفت منشا کارهای خارق العاده گاهی رحمانی است و گاهی شیطانی و خداوند پاسخ زحمات مومنان و کافران را می‌دهد. بنابراین هر کس که برای هدفی تلاش کند به آن می‌رسد، حتی اگر هدف وی کسب نیروی شیطانی باشد.
صوفیه معتقد است امام رضا (علیه السلام) مقام طریقت و دستگیری را به معروف کرخی واگذار کرده است و بعد از معروف سری سقطی و سپس جنید بغدادی بعنوان جانشینان معروف در مقام دستگیری طالبین معرفی شدند و این درحالی است که شیعیان معتقدند امامان شیعه علاوه بر مقام شریعت، دارای مقام طریقت هم هستند. در این صورت تکلیف امامان بعد از امام رضا (علیه السلام) چه می‌شود؟ آیا ایشان دارای مقام طریقت بوده‌اند یا خیر؟
سران صوفیه درباره دخالت در امور سیاسی یا عدم دخالت در آن، نظرات مختلف و متناقضی مطرح کرده و هر قطب مریدان خود را به سازی می‌رقصانند. قطب فعلی گاهی می‌گوید از من درباره مسائل سیاسی سوال نکنید، گاه دیگر وظیفه دراویش را حمایت از کاندیدایی خاص اعلام می‌کند.
یکی از شعائر الهی که خداوند متعال بارها در قرآن از آن سخن به میان آورده، حج و زیارت خانه خداست و در روایات نیز، به ارزش و اهمیت آن ، توسط معصومین (علیهم‌السلام) ذکر شده است، اما در مسلک تصوف، نسبت به این خانه مقدس، سخنانی از بعضی سران آنان نقل شده که نوعی گزافه‌گویی و تمسخر به این خانه مقدس است.
از جمله کتاب‌هایی که در رد "سلسله صوفیه حروفیه" در ترکیه منتشر گردید، کتاب "کشف الاسرار و دفع الاشرار" در رد عقاید و افکار حروفی و بکتاشی به قلم اسحاق افندی بود که در آن عقاید حروفیه را به نقد کشیده بود. او کتاب خود را به سه بخش تقسیم کرده و در آن به انحرافات حروفیه اشاره کرده و اباطیل این فرقه را از کتب فرقه‌ای حروفیه برشمرده است.
درپی شیعه شدن برخی سلاسل صوفیه، صوفیان سنی از شیعه شدن تمام سلاسل صوفیه ترسیدند و سلسله‌ای سنی مذهب با همت بهاءالدین محمد بخارایی تاسیس کردند و نام آن را طریقه نقشیندی گذاشتند. مشخصه بارز این طریقه قبول نکردن اصلی مشهور در صوفیه به نام اتصال سلسله اقطاب بود. عده‌ای تاسیس نقشبندیه را قیامی صوفیانه بر ضد آداب و رسوم کهن صوفیه نام نهادند.
حمله مغول موجب شد حکومت عباسی بعد از 500 سال سقوط کرده و شیعیان بتوانند آزادانه به تبلیغ مذهب تشیع اثنی‌عشری بپردازند. بعد از آنکه برخی از پادشاهان مغول به مذهب شیعه تمایل نشان دادند، صوفیه که منافع خود را در نزدیک شدن به تشیع می‌دید، با مطرح کردن مساله ولایت در صوفیه که شباهتی به ولایت در میان شعیان نداشت، خود را به شیعه نزدیک کرده و همین امر سبب شد تا در این عصر تصوف به تشیع نزدیک شود.
یکی از ردیه‌های مهم علیه تصوف، کتاب "حدیقه الشیعه" اثر مقدس اردبیلی است. این کتاب به معرفی عقاید فرقه‌های مختلف صوفیه پرداخته است و احادیث زیادی از پیامبر اسلام (ص) و امامان معصوم (ع) در مذمت صوفیه بیان کرده است. اهمیت کتاب حدیقه الشیعه از آن سو است که کتاب‌هایی که بعد از آن نوشته شده است، به نحوی از آن بهره برده‌اند.
فرقه‌ها برای بقاء و حیات کمی و کیفی خود مرتبا در حال جذب مرید هستند و در این راه از روش‌های مختلفی استفاده می‌کنند. یکی از روش‌هایی که صوفیه برای جذب افراد استفاده می‌کند آن است که خود را فرقه ناجیه معرفی کرده و مدعی هستند که تنها راهی که بواسطه آن به کنه اسلام ناب می‌توان دست یافت، سیر و سلوک صوفیانه است و حال‌آنکه واقعیت برخلاف ادعای صوفیه است.
در عصر صفویه که سلسله های صوفیه تحت تاثیر عوامل مختلف به مذهب شیعه روی آوردند، تعارضاتی در عقاید ایشان و عقاید امامیه رخ داد. از این روی علمای امامیه در راستای حفاظت از حریم شیعه، با عقاید انحرافی صوفیه به مبارزه برخاسته و ردیه هایی بر آنها نوشتند. از جمله ردیه هایی که بر صوفیه نگاشته شد، کتاب "المطاعن المجرمیه فی رد الصوفیه" نوشته محقق کرکی است.
از ردیه هایی که طی قرون نهم تا سیزدهم علیه صوفیان نوشته شد، کتاب "کسر اصنام الجاهلیه" ملا صدرا است. از اشکالاتی که ملاصدرا به صوفیه وارد می‌کند، پناه بردن به شعبده و حیله‌هاست که برای جمع‌آوری مشتری صورت می‌گیرد. وی در انتهای مقدمه کتاب، این مشکلات را انگیزه وی برای تألیف این کتاب یاد کرد است.
تصوف به‌عنوان یکی از فرقه‌های اسلامی است. از زمانی که عده‌ای از صوفیان اظهار تشیع کردند و مذهب خود را به شیعه تغییر دادند، موضوع تصوف و تشیع مطرح شد و به همین مناسبت بیان نسبت تشیع و تصوف هم شایع شد. به همین دلیل جا دارد از نسبت تصوف و تشیع سخن به میان آورد. بر این اساس در این نوشتار سعی بر آن شده تا با مقایسه بحث لغوی تشیع و تصوف، نسبت میان این دو واژه را بررسی کنیم.
فرق منحرف از دیرباز بهترین دستاویز برای گروه‌های ضد دین بوده‌اند تا به پیکره‌ی ادیان الهی و به‌خصوص دین مقدس اسلام ضربه بزنند و جوامع دینی را از لحاظ عقیدتی و اصول مذهب دچار انحطاط و عقب‌گرد کنند. این موضوع نشأت‌گرفته از انبوه انحرافات و بدعت‌هایی است که فرقه‌های گوناگون با اغراض مختلف ایجاد کرده و آن را ترویج می‌کنند.