توسل به پیامبر، از اموری است که از صدر اسلام تاکنون بین مسلمانان بوده، تا قبل از قرن هفتم و ظهور ابن تیمیه، کسی منکر آن نبود، ولی وی با اندیشه افراطی خود مانع آن شد و وهابی‌ها با تاثیرپذیری از فکر غلط وی، توسل را منافی با توحید دانستند، تا جایی‌که معتقدند ایمان مسلمان با توسل از بین می‌رود، حتی بدتر از ابولهب و ابوجهل می‌شود.

علم غیب داشتن پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) و اولیاء، امری ثابت در بین مسلمانان است؛ اما به خلاف اعتقاد مسلمانان، وهابیت معتقد است این امر برای پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) ثابت نیست و حتی مسلمانان نباید بدان معتقد باشند، از این‌رو اگر چنین اعتقادی داشته باشند، کافر و مشرک می‌شوند؛ در حالی‌که این دیدگاهشان مخالف آیات قرآن است.

وهابیت با توسل به اولیاء الهی بشدت مخالف بوده و در بعضی از موارد، آن را عبادت غیرالله و شرک دانسته‌اند. این ادعا درحالی از سوی آنان مطرح شده است که مشروعیت توسل با استناد به روایات متعدد و سیره پیشوایان اسلامی، قابل اثبات بوده است.

حکم بر بدعت بودن امور و مسائل، امر خطیری است که نیاز به دقت نظر و توجه دقیق دارد؛ از این‌رو نمی‌توان به صرف اینکه مساله‌ای با تتبعات ناقصمان، پیشینه‌ای در دین نداشت را سریعا بدعت معرفی کنیم؛ چه بسا مساله‌ای را بدعت معرفی کنیم که مصداقی از عمومات دینی باشد، مثل گفتن ذکر «الله، الله» که مثلاً شخص قصد کند صد مرتبه این ذکر را بگوید.

هیچ‌گاه شیعیان معتقد به الوهیت و ربوبیت ائمه اطهار (علیهم‌السلام) نبوده‌اند، بلکه برعکس، فقهای شیعه به کفر کسانی حکم کرده‌اند که مخلوقی را هم ردیف با پروردگار قرار دهند؛ مراد از لقب «وجه الله» برای ائمه اطهار، آن است که ایشان جهت‌نمایی برای شناخت بیشتر خداوند متعال قلمداد می‌شوند.

از آن‌جایی که استغاثه و طلب یاری از اولیاء الهی، مسئله‌ای مرسوم میان تمامی مسلمین حتی سلف امت بوده و همچنین هیچ‌یک از استغاثه کنندگان، قائل به الوهیت و ربوبیت صالحینی که به آنان استغاثه می‌کنند، نیستند، بنابراین استغاثه از اولیاء الهی را نمی‌توان از مصادیق عبادت تلقی کرد.