اهل بیت
آیه تطهیر یکی از آیاتی است که دلالت بر عصمت اهل بیت دارد و این آیه فقط اهل بیت (ائمه) را شامل می‌شود، ولی وهابیت ادعا می‌کنند که این آیه، زنان پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) را هم شامل می‌شود؛ در حالی‌که سیاق آیات و تصریح پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) در روایات متعدد، دلالت دارد که این آیه فقط اهل بیت (علیهم‌السلام) را شامل است.
خداوند متعال در آیه تطهیر، و پیامبر اکرم (صلیاللهعلیهوآله) در موارد متعدد، ازجمله حدیث ثقلین، اهل بیت (علیهم‌السلام) را از هر گناه و خطایی معصوم دانسته‌اند؛ آنان تا روز قیامت کنار قرآن قرار دارند و آن دو هرگز جدا نمی‌شوند که نشان از این است که اهل بیت (علیهم‌السلام) همچون قرآن کریم از هر خطا و اشتباهی مصون هستند.
ابن عساکر نقل می‌کند: «امام صادق روایت کرده که وقتی آیه مباهله نازل گردید، پیامبر اسلام، ابوبکر و فرزندش، عمر بن خطاب و فرزندش، عثمان و فرزندش، علی و فرزندش را به همراه خود برای مباهله آورده بود.» این روایت در منابع دست اول اهل سنت نیامده و راویان آن تضعیف شده‌اند.
ماتریدیه یکی از مکاتب کلامی اهل‌سنت است که شان نزول آیه مباهله را درباره اهل‌بیت نمی‌پذیرد، این در حالی است که بزرگان اهل‌سنت به این امر اعتراف کرده و آیه مباهله را به پنج تن آل عبا اختصاص داده‌اند.
یوسف مردانی از مشایخ فرقه صوفیه گنابادی که چهار قطب این فرقه را درک کرده بود و از باسوادترین و قدیمی‌ترین مشایخ این فرقه به شمار می‌رفت، در سخنانی عجیب و گستاخانه حضرت علی (ع) و حضرت زهرا (س) را نوکر و کلفت و کنیز یهودیان خواند و پیروان این فرقه نیز درصدد برآمدند سخنان ایشان را به هر نحوی توجیه کنند.
سلام و درود بر پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) نوعی تعظیم شعائر و احترام به ایشان است؛ در صلواتی که از پیامبر وارد شده است و به صحابه تعلیم دادند، درود فرستادن بر آل پیامبر هم وجود داشته، اما وهابی‌ها و برخی از اهل سنت، با وجود روایات صحیح بر این ذکر، واژه صحبه را نیز وارد می‌کنند که وهابی‌ها دلیل این کار خود را، تنها مخالفت با شیعه بیان کرده‌اند.
انبیاء و اوصیاء الهی، دارای ولایت تکوینی هستند؛ ولی برخی از اهل تسنن با شبهات واهی درصدد انکار این مقام هستند، ولی شبیه به این ولایت را، برای دجال ثابت کرده‌اند؛ آیا حجج الهی (علیهم‌السلام) کمتر از دجال هستند؟!
آیه تطهیر از جمله آیات مهم در اثبات اصل امامت در قرآن کریم است. طبق این آیه، اهل بیت رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) از هرگونه پلیدی منزه دانسته شده و پاکیزه و مطهر توصیف شده‌اند؛ در تبیین این مطلب که اهل بیت چه کسانی هستند، میان مسلمانان اختلاف پیش آمده است.
وهابیت می‌گوید شیعیان به سنت و سیره پیامبر عمل نمی‌کنند و احکام اسلامی خود را از ائمه دریافت می‌کنند؛ پس مذهب تشیع از دایره اسلام خارج است، و این درحالی است که خود ائمه معصومین آشکارا فرموده‌اند: ما هر چه روایت می‌کنیم، از حدیث و سنت رسول الله می‌گیریم و ما هرگز رأی شخصی خود را نمی‌گوییم.
اهل بیت (علیهم‌السلام) نخستین مخلوقات هستند که به عنوان انوار یا شبح‌های نور یا سایه‌های نور از نور خداوند آفریده و در اطراف یا پیش‌رو یا جانب راست عرش الهی به تقدیس و تسبیح خداوند مشغول شدند. پیامبر اکرم فرمود: من و علی چهارده هزار سال قبل از آنکه خداوند آدم را بیافریند،در پیشگاه الهی به صورت نوری بودیم. هنگامی که خداوند آدم را خلق کرد، آن نور را به دو جزء تقسیم کرد و در صلب آدم قرار داد. یک جزء آن من بودم و جزء دیگر علی.
اهل بیت پیامبر به خاطر خصوصیات و جایگاه ویژه‌ای که در میان مردم هر عصری داشته‌اند ممتاز بوده‌ا‌ند. چون منتسب به پیامبر بوده، یاد و خاطره آن حضرت را برای مردم تداعی می‌کردند. این محبوبیت باعث می‌شد که دوست و دشمن پیشوایان و امامان شیعه را مدح و ستایش کنند.
شیعیان معتقدند که آیه تطهير در فضیلت پیامبر و حضرت علی و حضرت زهرا و حسنین (علیهم السلام) نازل شده و هیچ کسی دیگر در ذیل این آیه نمی‌گنجد. ولی اهل‌سنت این تخصیص را نمی‌پذیرند و با استناد به قبل و بعد آیه، همسران پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را جزو اهل‌بیت به‌شمار می‌آورند.
عرفان و معنویت، باطن دین اسلام و بُعد جدایی ناپذیر از معارف ناب شیعه است. برای آشنایی با معنویت شیعه دوازده امامی و پرهیز از آموزههای شبه معنویتها نوپدید، شناخت شاخصه‌ها و مؤلفههای معنویت تشیع، از ضروریات میباشد که به عنوان نمونه: خدا محوری، معاد باوری، پایبندی به شریعت، قیام و مبارزه علیه باطل، ولایت مداری، اجتماعی بودن، سیاسی بودن، ریاضت مشروع برای سیر و سلوک الی‌الله
یکی از شبهاتی که وهابیت بر مکتب اهل بیت وارد می‌کنند، این که در زمان پیامبر گرامی اسلام و اهل بیت، عزاداری سابقه‌ای نداشته است؛ بلکه شیعیان عزاداری را مرسوم کرده‌اند. این در حالی است که اهل بیت برای امام حسین (علیه السلام) عزاداری کردند و حتی امام علی (علیه السلام) قبل از شهادت فرزندش در مصیبت او گریه کرده است.