عمر، ابن مسعود و أبودرداء و أبومسعود أنصاری را زندانی کرد و گفت: حدیث نقل کردن شما از پیامبر اکرم (ص) بیش از حد شده است؛ آنان را در مدینه حبس کرد و اجازه خروج از مدینه را تا پایان خلافتش به آنان نداد. ابوهریره می‌گفت: من احادیثی نقل می‌کنم، که اگر در زمان عمر نقل می‌کردم، سرم را می‌شکست.

عده‌ای از مسلمانان با ابوبکر بیعت نکردند، ازجمله امیرالمؤمنین (ع) که عدم بیعت حضرت، ضربه‌ای به اعتبار خلافت بود؛ اما ابن کثیر برای دفاع از مقدسات خود، تاریخ را تحریف کرده و دو بیعت برای امیرالمؤمنین (ع) ذکر می‌کند و برای توجیه بیعت دیر هنگام، قضیه غضب حضرت زهرا (س) را مطرح می‌کند و عظمت حضرت را نادیده می‌گیرد.

فضل بن روزبهان از علمای اهل سنت کتابی در رد نهج الحق علامه حلی نگاشته؛ در آن درباره حدیث «فاطمة بضعة منی» آورده است که همیشه خشم فاطمه (س) مساوی خشم خدا نیست؛ او نیز بشری است عادی که غضبش مانند غضب سایر انسان هاست. اگر اینگونه است، پس چه فرقی بین او و دیگران بود که پیامبر (ص) تنها خشم او را مساوی با خشم خود و خدا دانست، نه خشم دیگران را؟

عبدالحمید در سخنرانی نمازجمعه هر هفته دست به انتقاد از نظام اسلامی می زند؛ وی در این هفته به جمهوری اسلامی، اتهام زده که کودکان را اعدام می‌کند که خلاف شرع است؛ در حالی که چنین اتفاقی در ایران نمی‌افتد و این قول کذب، مصداق تشویش اذهان عمومی است و مجازات دارد. ولی دقیقاً در عربستان این حکم خلاف شرع اتفاق افتاده است.

عده‌ای از مسلمانان با ابوبکر بیعت نکردند، ازجمله امیرالمؤمنین (ع) که عدم بیعت حضرت، ضربه‌ای به اعتبار خلافت بود. نصوصی در کتب فریقین ذکر شده که نشان از بیعت اجباری و با اکراه دارد و سخن نووی در بی اهمیت بودن بیعت نکردن افراد، صحیح نیست؛ بلکه برای بیعت امیرالمؤمنین (ع) با ابوبکر ناچار شدند به خانه حضرت وارد شوند و ایشان را به زور برای بیعت به مسجد ببرند.

دکتر محمود سید صبیح به خشم و قطع ارتباط حضرت فاطمه (س) با ابوبکر اعتراف می کند و فضیلت حضرت را طبق دو روایت معتبر از کتب اهل سنت می‌پذیرد، ولی چند فرض نادرست در استدلالش در نظر می‌گیرد که نتیجه او نادرست می‌گردد؛ او فضایل حضرت زهرا (س) را که از روایات نبوی و آیه قرآن برداشت می‌شود با امری که توسط مسلمانان ایجاد شده، متناقض می‌انگارد.