کلیپی در اینترنت دیدم که نشان می‌داد دخترانی مقابل کلیسا رقصی با محتوای دینی انجام می‌دادند. در ذیل آن نوشته شده بود:

این ویدیو را ببینید دختران نوجوان که عضو گروه رقص در یک کلیسا هستند در حال رقص جلو همان کلیسا مشاهده می شوند. اینان یاد گرفته اند که عبادت به جز خدمت خلق نیست و دیندار بودن به نوع لباس بستگی ندارد. به راستی اگر شما یک دختر نوجوان باشید دوست دارید مسیحی باشید و آنگونه که دوست دارید لباس بپوشید و باز هم دیندار باشید و یا مسلمان باشید و آنگونه که آخوندها می خواهند لباس بپوشید؟ این دختران دیندار در مسحیت در جامعه اسلامی به عنوان فاسد شناخته می شوند.

حال سوال این است که عفت و حیا به دل است یا ظاهر؟

باید توجه داشت که اصل این سوال غلط است؛ یعنی نباید این دو را مقابل یکدیگر قرار داد و بگوییم یا شما پوشش ظاهر را انتخاب کنید و یا عفت درونی را. در حالی که این دو قابل جمع است و باید نیز همراه یکدیگر باشد.

عفت در پوشش، گویش، منش و به عنوان فضلیت عمیق اخلاقی برای زنان و مردان باید تأمین شود. یك نفر ممكن است پوشش خود را به خاطر شرایط اجتماعی، الزامات محیط یا ملاحظات اطرافیان، رعایت كند و در درون، انسان عفیفی نباشد.

اما اینکه بگوییم ما باید عفت درونی را تقویت کنیم و کاری به ظاهر نداشته باشیم، اینجا محل تأمل است. لباس انسان نشان‌دهنده هویت، تشخص و نقش‌های اجتاعی اوست. لباس بخشی از هویت اجتماعی و فکری افراد را تشکیل می‌دهد. از این رو، انسان عفیف باید به گونه‌ای لباس بپوشد که درون عفیف او را به خوبی نشان دهد. عفّت ارزشی درونی است كه در قالب برخی رفتارهای بیرونی جلوه‌گر می‌شود كه از جمله رفتارهای بیرونی، ملاحظات در گویش و حجاب و پوشش است.

ظاهر آراسته شرط لازم است ولی شرط كافی نیست؛ در واقع خانمی كه پوشش بدی دارد، اجازه می‌دهد كه دیگران با وی رفتار طمع‌ورزانه‌ای داشته باشند.