پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب_ بعد از ماجرای صليب و غيبت حضرت عيسی (عليه‌السلام) (يا به تعبير مسيحيان، بعد از مرگ عيسی)، افراد سودجویی مانند پولس، شريعت موسوی را از آيين مسيح حذف كردند و تنها ايمان را برای نجات كافی دانستند، يكی از شریعت‌های حذف‌شده، حكم روزه است، آن‌ها ادعا می‌کنند مسيحيان به دستور عيسی (عليه‌السلام) از اين حكم معاف شده‌اند و روزه نگرفتن آن‌ها نه‌تنها گناه نيست بلكه باعث كمال آن‌ها نيز هست. در انجيل متی مده است: «آنگاه شاگردان یحیی نزد وی آمده، گفتند: چون است که ما و فریسیان روزه بسیار می‌داریم، لکن شاگردان تو روزه نمی‌دارند؟ عیسی بدیشان گفت: آیا پسران خانه عروسی، مادامی‌که داماد با ایشان است، می‌توانند ماتم کنند؟ و لکن ایّامی می‌آید که داماد از ایشان گرفته شود؛ در آن هنگام روزه خواهند داشت.» [1] حضرت عيسی (عليه‌السلام) با تمثيلات و تشبيهات فراوانی روزه نگرفتن ياران خود را توجيه می‌کند و اين كار آن‌ها را موافق شريعت و مقتضای كمال برای شاگردان خود می‌داند؛
اما در بخشی دیگر از انجيل متی در ماجرای شفا دادن يك جوان، آمده است كه: «و چون به نزد جماعت رسیدند، شخصی پیش‌آمده، نزد وی زانوزده، عرض کرد، خداوندا، بر پسر من رحم کن زیرا مصروع و به شدّت متألّم (بيمار) است، ... و او را نزد شاگردان تو آوردم، نتوانستند او را شفا دهند عیسی در جواب گفت، ای فرقه بی‌ایمانِ کج‌رفتار تا به کی با شما باشم و تا چند متحمل شما گردم؟ او را نزد من آورید پس عیسی او را نهیب داده، دیو از وی بیرون‌شد و در ساعت، آن پسر شفا یافت. امّا شاگردان نزد عیسی آمده، در خلوت از او پرسیدند، چرا ما نتوانستیم او را بیرون کنیم؟ عیسی ایشان را گفت: به سبب بی‌ایمانی شما؛ زیرا هرآینه به شما می‌گویم، اگر ایمانِ به‌قدر دانه خردلی می‌داشتید، بدین کوه می‌گفتید ازاینجا بدانجا منتقل شو، البتّه منتقل می‌شد و هیچ امری بر شما محال نمی‌بود. لیکن این جنس جز به دعا و روزه بیرون نمی‌رود.».[2]
باکمال تعجب، در اين بخش از متی، عيسی (عليه‌السلام) روزه را برای تمام امت خود و حتی حواريون باایمانش، شرط ايمان و رستگاری دانسته است و در مورد قبلی روزه نگرفتن ياران خود را با تمثيلاتی نامناسب توجيه می‌کند. این‌یک تناقض روشن در سخنان عيسی (عليه‌السلام) است، اما به اعتقاد مسلمانان، هیچ‌کدام از اين دو نمی‌تواند از فرمايشات آن پيامبر الهی باشد، زيرا در بخش دوم، آن حضرت به‌شدت با حواريون خود برخورد می‌کند و آنان را بی‌ایمان می‌خواند درحالی‌که حواريون در منابع اسلامی از اوليای الهی هستند. [3] در بخش اول نيز كه عيسی (عليه‌السلام) روزه نگرفتن اصحاب خود را توجيه می‌کند، به‌هیچ‌وجه سخن خداوند و پيامبر او نيست، بلكه اين بدعت‌ها و خرافات و آن اهانت‌هایی كه به حواريون شده است، قطعاً از سوی برخی بزرگان منفعت‌طلب و راحت‌طلب قوم مسيح، وارد آيين مسيحيت شده است.

پی‌نوشت‌ها:
[1]. متی 9: 14 – 15
[2]. متی 17: 14 – 21
[3]. رسولان بی‌ایمان يا حواريون مؤمن؟!