پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در سده‌های اخیر در ایران، جریان‌های اصلاح‌گر دینی به وجود آمدند که هر کدام روش‌ها و مبانی خاصی برای اصلاح‌گری داشتند. یکی از این جریان‌ها، جریان قرآنیون شیعی است.

«سید مصطفی حسینی طباطبایی» که متولد 1314 شمسی است، یکی از افراد این جریان است. قرآنیون کسانی هستند که برای احادیث، اهمیت لازم را قائل نمی‌شوند و بسیاری از احادیث را جعلی و ناصحیح می‌دانند. برخی از آنها، تعداد محدودی از احادیث را صحیح می‌دانند و برخی دیگر، هیچ حدیثی را صحیح نمی‌دانند و فقط قرآن را ملاک اعتقاد و عمل می‌دانند.

سید مصطفی حسینی طباطبایی، با نقد مبانی تشیع و رد احادیث، از برخی عقاید امامیه فاصله گرفته است. او به مخالفت با عقاید شیعه می‌پردازد و قرآن را مهم‌ترین منبع دریافت عقاید و احکام الهی می‌داند.

در این نوشتار، سعی داریم به تأثیرپذیری او از اهل‌تسنن و برخی از مبانی انحرافی او بپردازیم:

وی به نجات‌بخشی محبت امیرالمؤمنین علیه‌السلام و شفاعت، طعنه زده و معتقد است قرآن تمام اینها را رد کرده است. او این عقاید را ناشی از غرورهای مذهبی می‌داند.[1].

حسینی طباطبائی همچنین حجت‌الله بودن امام‌زمان عجل‌الله‌فرجه را انکار می‌کند. دلیل او نیز آن است که اگر حجت خدا غایب شده باشد، مشکلی ایجاد می‌شود و آن این است که دیگر اتمام حجت نخواهد شد و مردم بدون حجت می‌مانند.[2]

او همچنین تأکید بر «اخذ دین از سلف صالح» دارد؛ مسئله‌ای که صبغه وهابی دارد. سید مصطفی طباطبایی با بیان اینکه قدمای شیعه نیز بر این باور بوده‌اند و با اهل‌تسنن در این موضوع، اختلاف نداشته‌اند، ضمن انتساب آنچه خود غلو می‌داند به متأخران، تصریح می‌کند: «پس، اسلام راستین را باید از سلف صالح گرفت. به عبارت دیگر باید ملاحظه کرد تا در صدر اسلام چه خبر بوده، نه آنکه فلان محدث و روضه‌خوان در قرن ما چه می‌گوید».[3] او در بسیاری از آثارش عنایت کمتری به مجامع روایی شیعه دارد و اکثراً از اهل‌تسنن حدیث نقل می‌کند.[4]

بر اساس دلایل ذکر شده، روشن می‌شود که سید مصطفی حسینی طباطبایی متأثر از اهل‌تسنن بوده است و از برخی دیدگاه‌های شیعی فاصله گرفته است.

پی‌نوشت:
[1]. دکتر حسین محمدی فام، مقاله تاثیر پذیری سید مصطفی طباطبایی از اهل‌تسنن، ص136.
[2]. سایت صدای اسلام، «سایتی که به صورت اختصاصی به نشر و ترویج آثار و تألیفات سید مصطفی طباطبایی می‌پردازد».
[3]. طباطبایی، سید مصطفی، خیانتی در گزارش تاریخ، ج1، ص306.
[4]. به عنوان مثال رجوع شود به کتاب «خیانتی در گزارش تاریخ»