پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در سخنرانی اخیر خود در واکنش به اخبار افشا کننده برخی خبرگزاری‌ها علیه مجموعه مسجد جامع مکی زاهدان، این‌گونه گفت: «اخیراً بعضی از رسانه‌هایی که خودشان را به دولت و بعضی ارگان‌های بانفوذ کشور منسوب می‌کنند، متوسل به تهمت و دروغ و افترا شده‌اند. ما تعجب می‌کنیم که این رسانه‌ها چگونه این‌گونه و با صراحت، علیه منتقدان و کسانی که عدالتخواهی و تأمین آزادی‌های مشروع را مطرح می‌کنند، اقدام به دروغ‌پردازی می‌کنند و به آنها تهمت می‌زنند؟! کجای دین اسلام به مسلمان اجازه دروغ و اتهام به دیگران را داده است؟! این چه دیانتی‌ست که به انسان اجازه می‌دهد علیه مخالفانش دروغ بگوید و به آنها تهمت بزند؟! کسانی که دست به چنین اقداماتی می‌زنند، باید به دیانت خودشان شک کنند. الحمدلله ما به خودمان این اجازه را نمی‌دهیم به کسی تهمت بزنیم. ما دروغ را برای هیچ کسی جایز نمی‌دانیم. معتقدیم دیانت، فقط در صداقت و راستگویی و امانتداری است. ما نباید از حق تجاوز کنیم».[1]

درباره تخلف اقتصادی باند مکی که منجر به پلمپ نمازخانه اهل‌سنت در پونک شد و کشف 80 ماینر در مسجد مکی، مسئولین مربوطه در قوه قضائیه حکم خواهند کرد؛ در تهران که تخلف صورت گرفته محرز است و باید جریمه قرارداد پرداخت شود[2] و به زودی موضوع ماینرها نیز مشخص خواهد شد.

مسئله اصلی در سخنان عبدالحمید این است که وی اتهام دروغ به برخی خبرگزاری‌ها زده است و می‌گوید کسی که دروغ می‌گوید، به دیانت خود شک کند و مدعی شده است که خود دروغ نمی‌گوید و به خود اجازه نمی‌دهد به کسی تهمت بزند؛ در حالی که دروغ‌ها و تهمت‌های او، در سایت‌های معاند، به سرعت منتشر می‌گردد.

دو مورد از دروغ‌های وی در یک سال اخیر، از این قرار است:

او در اواخر خرداد امسال، به دفاع از فرقه بهائیت پرداخت که به شدت از طرف علمای اهل‌سنت مورد عتاب قرار گرفت. وی در سخنانش، مدعی تصرف گورستان‌های بهائیان از سوی دولت شد. او گفت بسیاری اوقات، جنازه‌های بهائیان را تحویل نمی‌دهند. او از اعدام چند زن بهائی سخن گفت که جنازه‌های آنها تحویل داده نشده است و خودِ مأمورین جنازه‌ها را برده‌اند و دفن کرده‌اند![3] مشخص شد که اخبار مطرح شده توسط عبدالحمید کاملاً نادرست بود؛ اعدام چند زن بهایی از اساس دروغ بود و نه تنها چنین اتفاقی رخ نداده، بلکه حتی رسانه‌های معاند هم این شایعه را پخش نکرده بودند که عبدالحمید بخواهد به آنها استناد کند.

در ارتباط با دفن اموات آنها نیز گورستان بهائیان در شرق تهران، از سال 1360 به طور رایگان در اختیار آنها قرار گرفته بود و طی این سالها هزینه‌ای برای دفن اموات پرداخت نکرد‌ه‌اند؛ در ایام کرونا، سازمان بهشت زهرا سلام‌الله‌علیها برای این گورستان قوانینی مانند سایر آرامگاه‌ها وضع کرد و به آنها اعلام شد برای دفن اموات خود مانند دیگر شهروندان باید هزینه پرداخت کنند و قبرها را نزدیک هم و همچنین به صورت طبقاتی مانند قبرهای دیگر شهروندان قرار دهند؛ این مسئله که به مذاق آنها خوش نیامده بود، به افراد خود دستور دادند درگذشتگان خود را در عملی غیر انسانی در گورستان رها کرده و دفن نکنند و هیچ هزینه‌ای نیز پرداخت نکنند.[4]

دروغ دیگر عبدالحمید این است که از شخصی به عنوان یکی از کشته‌شدگان جمعه خونین زاهدان در ۸ مهر ۱۴۰۱، به بزرگی یاد می‌کند و می‌گوید همه لیاقت شهادت ندارند؛ خدانور لجه‌ای با شهادتش، جهانی و بین‌المللی شد؛ در حالی که این شخص، سابقه ۱۶ فقره سرقت مسلحانه داشته و دهم مهر ۱۴۰۱، حین یک سرقت دیگر در درگیری مسلحانه با مأموران کشته شده است. وی به یاغی شهرت داشت و از اتباع افغانستان بوده و تیرماه سال ۱۴۰۱ به جرم سرقت مسلحانه بازداشت و ۲۷ مرداد با وثیقه آزاد شده بود.[5]

عبدالحمید که مشخص نیست از چه کسانی خط می‌گیرد، هر شایعه‌ای که علیه نظام بیابد، بدون تحقیق و بررسی در تریبونی که در اختیار دارد، مطرح می‌کند. وقتی شواهدی علیه باند وی یافت می‌شود، به سرعت آن را رسانه‌ای کرده و دروغ می‌خواند. وی باید در دادگاه، از خود دفاع کند و اتهاماتش را پاسخ گوید و دلایل مخالفین را رد کند.

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در 19 آبان 1402.
[2]. «ادامه باج خواهی عبدالحمید در پوشش دین»
[3]. خبرگزاری تسنیم، «سریال اظهارات دروغ‌ «عبدالحمید اسماعیل‌زهی»؛ ماجرای دفن اموات بهاییان در گورستان شرق تهران چه بود؟»، ۲۸ خرداد ۱۴۰۲.
[4]. همان.
«ادعای تعطیلی قبرستان گلستان جاوید بهائیان در تهران»
[5]. خبر آنلاین، «زندگی «خدانور لجه‌ای» به روایت خواهرش / او چگونه کشته شد؟ / نتیجه بررسی دادستان چه شد؟»، ۲۰ آذر ۱۴۰۱.