پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هر چند امروزه تشکیلات بهائیت تلاش دارد تا همزیستی خود با صهیونیست‌ها را اتفاقی جلوه دهد، اما با بررسی تاریخی موضوع درمی‌یابیم که پیوند رهبران بهائیت با صهیونیست‌ها حکایت از روابطی دیرینه و مستحکم دارد.

ارتباط رهبران بهائیت با صهیونیست‌ها، به سال‌های پیش از تصرف فلسطین به دست انگلیسی‌ها و تلاش برای ایجاد یک کشور یهودی باز می‌گردد. «بن زوی» از اعضای برجسته‌ی آژانس یهود که بعدها رئیس جمهور اسرائیل شد، تصریح می‌کند که در حدود سال‌های 1910-1909 م، با عباس افندی در قصر بهجی در عکا دیدار داشته است. این دیدار به زمانی باز می‌گردد که هنوز فلسطین در اشغال نیروهای انگلیسی بود و یهودیان به صورت خزنده، مشغول مهاجرت به آنجا بودند.[1] شواهد تاریخی از ارتباط عبدالبهاء با اعضای خاندان روچیلد (زرسالاران بزرگ یهودی و ایجاد کنندگان اسرائیل)، پرده برمی‌دارد.

این قرائن، برخی پژوهشگران را بر آن داشت تا به این باور برسند که از سال 1868 میلادی که پیامبرنمای بهائیت و همراهانش به بندر عکا تبعید شدند، پیوند بهائیان با کانون‌های مقتدر یهودی غرب شکل گرفت و با تأسیس مرکز بهائیت در سرزمین فلسطین، تداوم یافت.[2]

در خلال روابط نزدیک میان سران بهائی و صهیونیست‌ها بود که اخبار و تصمیمات پشت‌پرده محافل صهیونیستی به سران بهائیت منتقل می‌شد. تصمیمات پشت‌پرده‌ای که پیشوایان بهائی، تصمیمات و اخبار واصله به خود را به عنوان پیش‌گویی، به خورد پیروانشان می‌دادند؛

چنانکه عبدالبهاء درباره آینده‌ی فلسطین گفته است: «اینجا فلسطین است، اراضی مقدسه است. عنقریب قوم یهود به این اراضی بازگشت خواهند نمود، سلطنت داودی و حشمت سلیمانی خواهند یافت. این از مواعید صریحه الهیه است و شک و تردید ندارد. قوم یهود، عزیز می‌شود و تمامی این اراضی بایر، آباد و دایر خواهد شد. تمام پراکندگان یهود جمع می‌شوند و این اراضی، مرکز صنایع و بدایع خواهد شد، آباد و پرجمعیت می‌شود و تردیدی در آن نیست».[3]

آری؛ پس با خود بیاندیشیم که چرا باید پیشوای بهائیت از رابطه‌ای به این نزدیکی با صهیونیست‌ها برخوردار باشد و به سبب آن از نقشه‌های پنهانی آن‌ها مطلع شود و سپس اهداف شوم صهیونیست را به عنوان پیش‌گویی بیان کند؟

پی‌نوشت:
[1]. بهائیت و اسرائیل، پیوند دیرین و فزاینده، ماهنامه‌ی زمانه، سال ششم، شماره‌ی 61، مهر 1386، ص 29.
[2]. جواد نوائیان، تارهای عنکبوت، مشهد: انتشارات مؤسسه‌ی فرهنگی هنری خراسان، 1394، ص 38.
[3]. خاطرات حبیب، طهران: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 109 بدیع، ص 20.