پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از اعتقادات مورد تأکید در مکتب تشیع، باور به وجود و حضور امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) است. روح حاکم بر این اعتقاد، امیدباوری و امیدسازی است؛ یعنی در هر جامعه‌ای به مسائلی برمی‌خوریم که از وظایف اجتماعی آحاد جامعه است و حیات و بقای همگان در گرو آن است؛ یکی از این وظایف، امیدباوری و امیدسازی است که در مکتب تشیع، این اصل در پرتو اعتقاد به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) شکل خواهد گرفت.

به عبارت دیگر باید گفت که از مهم‌ترين تكاليف اسلامى دوران غيبت، اعتراف به وجود حضرت بقيّة اللّه (عجل‌الله‌فرجه) است كه مى‌‏بايست او را پيشوايى واجب الاطاعه بدانيم و با اينكه وجود شريفش از ديده‌‏ها ناپيدا است و ظاهراً كسى او را نمى‏‌شناسد، در عين حال لازم است مقام پيشوايى را از آنِ ايشان دانست.

این لزوم آگاهی از وجود پیشوا و امام و یادآوری آن به هم‌دیگر، سبب می‌شود که یک یک افراد جامعه بدانند امام و پيشواى آن‌ها از كارهايش آگاه و از گفته‏‌هايش با خبر است، از كارهاى نيك و شايسته‌‏اش شاد و از رفتار زشتش، غمگين می‌‏شود و در ناراحتی‌ها به كمك او می‌‏شتابد. همين عقيده براى درك موقعيّت خويش و كنترل اعمال و رفتار خود در محضر امامش او را كافى است؛ زيرا می‌داند كه آن حضرت، نمايانگر عدالت محض است، خشنودى او، خشنودى خدا و رسول است و خشم و غضب او، موجب خشم خداوند و پيامبر است.[1]
با احساس چنین مسئولیتی که به یاری اعتقاد به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) شکل می‌گیرد، انسان از بند مادیات خارج شده است و به ایثار و از خودگذشتگی روی می‌آورد؛ اگر روحیه ایثار در میان افراد جامعه پررنگ شد، در نتیجه امید به خدمت افراد جامعه به هم‌دیگر بیشتر خواهد شد.

پی‌نوشت:
[1]. صدر، سید محمد، تاریخ غیبت کبری، مترجم: سید حسن افتخارزاده، تهران، انتشارات نیک معارف، چاپ دوم، 1382 ش، ص349.