امام جواد (ع) عالم آل محمد (ص)
.
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حضرت امام جواد (عليهالسلام) نهمين امام از خاندان رسالت است كه حضرت ختمى مرتبت محمد مصطفی (صلیاللهعلیهوآله) به فرمان خداوند امر امامت را به آنان سپرد تا پس از ایشان مسئوليت و راهبرى امت و جامعه را برعهده گيرند؛ همانهايى كه قرآن، عصمتشان را بيان و روايات متواتر بر امامتشان تصريح كرده است.
امام جواد (عليهالسلام) در دانش، بردباری، فصاحت، عبادت و دیگر فضیلتهای اخلاقی ممتاز بود. ایشان هوشی شگفت و زبانی گویا داشت و با وجود کمی سن، در علوم و فضایل و آداب، بینظیر بود.
در کتاب عیون المعجزات آمده است: «بیش از هشتاد نفر از فقهای بغداد و شهرهای دیگر، هنگام سفر به حج، عازم مدینه شدند و به محضر جواد الائمه (عليهالسلام) شرفیاب گردیدند. آنها سؤالات و مطالب علمی متعددی از حضرت پرسیدند و به پاسخهای قانع کنندهای رسیدند. بدین ترتیب، شبهه و تردید آنان در مورد امامت آن حضرت برطرف گردید و به مرحله یقین دست یافتند.»(1)
علم غیب و گستردگی دامنه دانش امام جواد (عليهالسلام) که در سخنان گهربار و مناظرات شگفت انگیز و روشنگر آن حضرت بازتاب مییافت و هر کدام مشکلات بزرگ و حل نشده فقهی و علمی را حل و فصل میکرد، شگفتی دانشمندان و پژوهشگران اسلامی، حتی مخالفان مذهب تشیع را برمیانگیخت تا بدانجا که نمیتوانستند از اظهار فضل، برتری و بلندای مقام علمی و معنوی آن حضرت خودداری کنند. آنان به عظمت والای علمی امام اعتراف میکردند و هر کدام به نحوی، آن حضرت را میستودند؛ به عنوان مثال، امام در یکی از مناظرههایی که توسط مأمون عباسی و به درخواست عباسیان برای زیر سؤال بردن حضرت جواد (عليهالسلام) تشکیل شده بود و در آن، «یَحیَی بنِ اَکثَم» یکی از دانشمندان نامدار زمان مأمون، سؤالی در مورد شکار کردن شخص مُحرم از حضرت پرسید. امام برای آن سؤال، حدود 22 فرع مطرح فرمود که هر کدام به نحوی در پاسخ به سؤال نقش داشت و از احاطه عجیب و غیبی حضرت به احکام دینی خبر میداد و بدین سان موجب سر افکندگی و شکست آن عالم دربار عباسیان شدند.(2)
بدین ترتیب امام جواد (عليهالسلام) توانستند در مدت کوتاه زندگانی بابرکت و الهام بخش خود، اهداف بزرگی را برای گسترش مذهب شیعه، محقق کنند و شهادت آن حضرت در سن بیست و پنج سالگی، خود بهترین گواه بر اوج موفقیت امام در حرکت و برنامهریزی الهیش است، تا آنجا که حضور او در جامعه اسلامی، حاکمان سرکش را چنان دچار آشفتگی و پریشان حالی کرده بود که راه رهایی را در حذف فیزیکی و به شهادت رساندن او و جلوگیری از تلاش و فعالیتهای سازندهاش دیدند.
پینوشت:
1. حسين بن عبدالوهاب شعرانی، عيون المعجزات، ص196، نشر قم آل عبا.
2. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج50، ص75_76،نشر مؤسسة الوفاء. «وأما أبوجعفر محمد بن علی فقد اخترته لتبريزه على كافة أهل الفضل فی العلم والفضل، مع صغرسنه، والا عجوبة فيه بذلك، وأنا أرجو أن يظهر للناس ما قد عرفته منه، فيعلمون أن الرأی ما رأيت فيه ... .»
افزودن نظر جدید