پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بیشترین برخورد عملی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با یهودیانی بود که در مقابله با پیامبر و دین اسلام، اقدامات عملی داشتند. علاوه بر یهودیان، مشرکان قریش در مکه و بعضی از منافقان مدینه نیز اقداماتی علیه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) داشتند که منجر به برخورد عملی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با آنان شد که نمونه‌‏های آن عبارتند از:

1. عقبه بن ابی معیط و نصر بن حارث و مطعم بن عدی (مطابق بعضی نقل‏ها)؛ آن‏ها از اسرای جنگ بدر بودند و چون مسلمانان را بسیار آزار و اذیت می‌‏کردند و اقدام عملی علیه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) داشتند، حضرت دستور قتل آن‏ها را صادر کرد.(1)
2. ابوعزه شاعر؛ پس از اینکه در جنگ بدر اسیر شد، پیمان نهاده بود که دیگر به جنگ با مسلمانان نیاید، اما در جنگ احد نیز حضور داشت. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پس از جنگ احد، دستور قتل او را صادر کرد.(2)
3. معاویة بن مغیره؛ او در جنگ احد، بعضی از اعضای حضرت حمزه (علیه‌السلام) را قطع کرده بود. حضرت دستور قتل او را نیز صادر کرد.(3)
4. سفیان بن خالد؛ او سبب قتل عاصم بن ثابت و درصدد تجهیز لشکری برای جنگ با پیامبر بود که پیامبر دستور قتل او را صادر کرد که توسط عبدالله انس به انجام رسید.(4)

5. دستور قتل 8 تن از قبیله «عرینه»؛ آنان به حضور پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آمده، مسلمان شدند و به سبب بیماری‏شان، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آنان را به ناحیه «ذی‏ الجدر» نزدیک کوه «عیروت» نزد شبان و شتران خود فرستاد؛ اما آنان مرتد شده، یسار غلام پیامبر را کشتند و 15 شتر از شتران آن حضرت را به سرقت بردند. پیامبر(صلی الله علیه و آله) کرز بن جابر فهری با تعدادی از سربازان را به دنبال آنان فرستاد و این آیه در حق آنان نازل شد: «إِنَّما جَزاءُ الَّذينَ يُحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَساداً أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْديهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذلِکَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظيمٌ (مائده/33) کیفر آنها که با خدا و پیامبرش به جنگ بر می‌خیزند و اقدام به فساد در روی زمین می‌کنند، (و با تهدید اسلحه، به جان و مال و ناموس مردم حمله می‌برند،) فقط این است که اعدام شوند یا به دار آویخته گردند یا (چهار انگشت از) دست (راست) و پای (چپ) آنها، به عکس یکدیگر، بریده شود و یا از سرزمین خود تبعید گردند. این رسوایی آنها در دنیاست و در آخرت، مجازات عظیمی دارند.» و پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بر اساس این آیه، دستور قتل، قطع دست و پا و به دار آویختن آنان را صادر کرد.(5)

6. دستور قتل چند نفر پس از فتح مکه؛ حارث بن هشام، زمیر بن ابی امیّه بن مغیره، که به ام هانی، خواهر امام علی (علیه‌السلام) پناهنده شد و مورد بخشش پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) قرار گرفت، عبدالله بن سعد بن ابی سرح که به شفاعت عثمان از مرگ نجات یافت، عکرمة بن ابی‏ جهل آتش ‏افروز جنگ‏ های پس از بدر، که به شفاعت همسر خود نجات یافت و صفوان بن امیه، که به شفاعت عمر بن وهب و اسلام ‏آوردن خود، بخشوده شد.(6)
7. مقابله با شامیان و اهالی منطقه موته و ذات اصلاح؛ آنان مبلّغان حضرت، حارث بن عمیر و همچنین کعب بن عمیر غفاری را به همراه 15 نفر دیگر به شهادت رساندند، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیز عده‏‌ای از مسلمانان را به فرمان‏دهی جعفربن ابی‌‏طالب به سوی آنان فرستاد.(7)

پی‌نوشت:
1. محمدتقی لسان‏ الملک سپهر، ناسخ‏ التواریخ، ص802.
2. همان، ص941.
3. همان، ص944.
4. همان، ص 956.
5. همان، ص1085.
6. جعفر سبحانی، فروغ ابدیت، ج2، ص331، ص287.
7. همان.