پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هیچ کس مانند حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) عمق و ژرفاى امامت را نشناخت و هیچ فردى چون او در راه تبیین امامت و شناسایى آن و دفاع از امام خویش تلاش نکرد.

در روزگارى که دیگران با غصب حق خلافت و امامت حضرت علی (علیه‌السلام) به شدت بر اوضاع مسلط بودند و اجازه مخالفت و نفس کشیدن به کسى نمى‌‏دادند، حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) با تمام قدرت به دفاع از حق غصب شده و پامال شده على (علیه‌السلام) برخاست و صریحاً فریاد کشید که خلافت از على (علیه‌السلام) غصب شده است.

امام صادق (علیه‌السلام) در این خصوص می فرمایند که حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) بعد از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) این گونه از دست امّت بى تفاوت شکوه کرد: «اللّهُمَّ إلَیکَ نَشکُو فَقدَ نَبِیِّکَ ... وَ مَنعَهُم إیَّانَا حَقَّنَا الَّذِى جَعَلتَهُ لَنَا فِى کِتابِکَ المُنزَلِ عَلَى نَبِیِّکَ المُرسَل.(۱) خدایا! به سوى تو شکایت مى‌‏کنیم به خاطر اندوه از دست دادن پیامبرت ... و اینکه ما را از حقّمان باز داشتند، همان حقّى که در کتاب نازل شده بر پیامبرت، براى ما قرار دادى.»

نوع دیگر دفاع آن حضرت از شخص على (علیه‌السلام) این بود که در موارد لازم، سابقه طولانى و فضایل بى‏‌شمار امیرالمؤمنین را گوشزد مى‌‏کرد. حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) در بخشى از خطبه معروف خود در مسجد مدینه، درباره سابقه درخشان و فضائل حضرت على (علیه‌السلام) فرمود: «پس از بعثت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هرگاه مشرکین آتش جنگ بر افروختند، خدا آن را خاموش کرد و هرگاه شیطان سر برداشت یا مشرکى از مشرکین ندا داد یا یورش آورد، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برادرش على (علیه‌السلام) را در کام سختی ها و شعله‏‌ها مى‌‏انداخت و على (علیه‌السلام) بر جاى ننشست تا بر سر و مغز مخالفان کوبید و با شمشیر، مشکلات و تهاجمات را از سر راه (اسلام) برداشت. او (على (علیه‌السلام)) رنجها را براى خدا تحمل کرد و در تحقق امر الهى تلاش کرد. یار نزدیک رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و بزرگ و سرور دوستان خدا بود. (همواره) دامن همت به کمر زده، نصیحتگر، تلاشگر و کوشا بود. در راه خدا از سرزنش سرزنش کننده‏‌اى بیم به خود راه نداد، در حالى که شما (مردم) در رفاه و آسایش زندگى آرمیده بودید.»(۲)

یکی دیگر از شیوه های دفاع از امامت و ولایت حضرت علی (علیه‌السلام) توسط حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) هنگامى بود که مصائب على (علیه‌السلام) شروع شد و خلافت او غصب گردید، یکى از شیوه‌‏هاى دفاعى حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) گریه بر مظلومیت على (علیه‌السلام) بود. آن حضرت بعد از رحلت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) گریه مى‌‏کرد و مى‌‏فرمود: «... من لعلىّ أخیک و ناصرالدّین.(۳) کیست (یاور) براى على (علیه‌السلام) و یارى کننده دینت باشد؟» در واپسین روزهاى زندگى نیز به شدت گریه مى‌‏کرد که على (علیه‌السلام) از راز آن پرسید، و او پاسخ داد: «أبکى لما تلقى بعدى.(۴) به خاطر آنچه پس از من به تو خواهد رسید، گریه مى‏‌کنم.»

پی‌نوشت:
۱. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۴۳، ص ۱۵۶، ح ۵.
۲. طبرسی، الاحتجاج، ج۱، ص۲۶۲. «کلّما أوقدوا ناراً للحرب أطفأها اللّه، أو نجم قرنٌ للشّیطان و فغرت فاغرةٌ من المشرکین قذف أخاه فى لهواتها فلا ینکفى حتّى یطأصماخها باصمخه و یخمد لهبها بسیفه مکدوداً فى ذات اللّه، و مجتهداً فى أمر اللّه، قریباً من رسول اللّه سیّد أولیاء اللّه مشمّراً ناصحاً، مجدّاً کادحاً لاتأخذه فى اللّه لومة لائمٍ و أنتم فى رفاهیةٍ من العیش»
۳. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۲۲، ص۴۸۴، ح ۳۱.
۴. دشتی، محمد، فرهنگ سخنان فاطمه زهرا(س)، ص ۳۱، شرکت چاپ و نشر بین الملل.