پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فرقه بهائیت در اوج دوران استعمار و سلطه گری قدرت ها بر ملت ها و چپاول سرمایه و نفوس آنان، هرگونه جنگ و جهادی را ممنوع اعلام کرد: «یا أهل الارض بشارت اول که از اُمّ الکتاب در این ظهور اعظم به جمیع اهل عالم عنایت شد، محو حکم جهاد است از کتاب...»(1)

پیشوایان بهائیت در راستای حفظ منافع استعمار، نه تنها جهاد، حتی دفاع از خود را نیز حرام کرده و به ترویج تفکر سلطه پذیری پرداختند: «وقتی که بهاءالله ظاهر شدند... فرمودند إِن تُقتلوا خیر لکم من أَن تَقتلوا (اگر کشته شوید بهتر است تا کسی را بکشید).»(2)

در بهائیت ضمن حکم به منع استفاده از سلاح،(3) دفاع از خود نیز ناپسند دانسته شده است: «اگر نفسی به نفسی ظلمی كند ستمی كند، ‌تعدی كند، و آن شخص مقابله بالمثل نماید این انتقام است و مذموم است... بلكه باید بالعكس مقابله كند، عفو كند بلكه اگر ممكن شود اعانتی (کمکی) به متعدی (متجاوز) نماید.»(4)

پی‌نوشت:
(1). حسینعلی نوری، اقدس (بخش یادداشت ها و توضیحات)، نسخه الکترونیکی، ص 224.
(2). جی اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه: رحیمی، الهی و سلیمانی، برزیل: دارالنشر البهائیة، 1988 م، ص 191.
(3). اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، باب 36، ص 272.
(4). عباس افندی، مفاوضات، مصر: فرج الله زکی الکردی، 1920 م، صص 186-187.