پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در روایات معتبر از اهل بیت (علیهم‌السلام) بارها شأن مقام و شخصیت حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها) بیان شده است. اما علاوه بر آنکه درباره مقام حضرت، احادیث گرانقدری نقل شده، برای فضیلت زیارت قبر مطهر ایشان نیز پاداش فراوانی از جانب ائمه اطهار (علیهم‌السلام) بیان شده است. علمای شیعه با جمع‌آوری آن میراث گرانبها به بیان فضائل و مناقب آن بانوی باکرامت (سلام‌الله‌علیها) اهتمام داشته‌اند.

به عنوان نمونه امام صادق (عليه‌السلام) سالها قبل از ولادت حضرت معصومه (علیهاالسلام) در بیان جایگاه شهر مقدس قم و ویژگیهای آن بانوی گرامی فرمودند: «برای خدا حرمى است و آن شهر مكه است و برای رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیز حرمى بنا شده كه آن مدينه است و حرم اميرالمؤمنين شهر كوفه است و همانا قم، حرم ما اهل بیت است. در شهر قم بانویی از فرزندان من دفن می‌شود که هر کس او را زیارت کند، بهشت برایش واجب می‌شود.»[1]

یکی از نکات مهم در بیان شخصیت حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها) علم الهی و دانش بی نظیر ایشان است. حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) با پاسخگویی به سؤالات علما و دانشمندان و صاحبان فضیلت در آن عصر و روزگار، به علم الهی که میراث گرانبهای خاندان رسالت است، اهل علم را به جانب خانه موسی بن جعفر (علیهماالسلام) متوجه کردند.

در مورد فضیلت علم و دانش الهی حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها) به عنوان امامزاده ای عظیم الشأن چنین نقل شده است: «روزی عده ای از شیعیان برای دیدارامام کاظم (علیه‌السلام) وارد مدینه شدند. قصد آنان از این دیدار بیان سؤالاتی بود که پاسخش را نمی‌دانستند و می‌خواستند تا از حضرت، راهنمایی و ارشاد کسب کنند. هنگامی که به درب خانه موسی بن جعفر (علیهماالسلام) رسیدند، مطلع شدند که امام، راهی سفر شده‌اند؛ فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها) به تمامی سؤالاتشان به صورت مکتوب پاسخ دادند و به دستشان سپردند. آنها بعد از خروج از مدينه در حالی که امام از سفر باز می‌گشتند به محضر مبارک موسی بن جعفر (علیهماالسلام) مشرف شدند. هنگامی كه امام از حضور آنان در مدینه باخبر شدند و پرسش‌های آن جمعیت و پاسخ‌های فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها) را مشاهده كردند، سه بار فرمودند: «فِداها اَبوها» يعنی: پدرش به فدايش باد.»[2] آنچه بیان شد تنها قطره‌ای از اقیانوس بیکران علم الهی است که نزد بانوی کرامت بوده است.

پی‌نوشت:
[1]. علامه مجلسى، بحار الأنوار، دارإحياء التراث العربی - بيروت، چاپ دوم، 1403هـ، ج48، ص317؛ «إِنَّ لِلَّهِ‏ حَرَماً وَ هُوَ مَكَّةُ ... وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ.»
[2]. علی اکبر مهدی پور، كريمه اهل بيت، نشر حاذق، ۱۳۷۴ش، ص63 و 64.