پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از نظر اسلام، علم داراى ارزش فوق العاده‌اى است. آیات و روایات درباره‌ی ارزش علم و لزوم تحصیل آن، به قدرى فراوان است كه نیازى به توضیح و تبیین ندارد. معمولاً بخش مهمى از هر كتاب روایى و حدیثی درباره‌ی اهمیت علم و کسب آن است. اهمیت علم تا حدی است که خداوند متعال اولین آیه‌ای را که بر رسول خود نازل می‌کند، از خواندن صحبت به میان می‌آورد. قرآن کریم می‌فرماید: «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِی خَلَقَ [علق/1] بخوان به نام پروردگارت که (جهان را) آفرید.»

بر همین اساس، توجه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به اهمیت علم آموزی و بیان ارزشمندی و مقایسه مسلمان شهید شده در میدان جنگ و معرکه با عالمی که در حال کسب علم است، گویای اهمیت کسب علوم دینی و الهی است. در روایتى پیغمبر اكرم (صلى‌الله‎علیه‌وآله) فرمودند: «هنگامی که قیامت فرا رسد، آثار قلمى علما را با خون شهدا مى‌سنجند. آنگاه اهمیت و ارزش مداد علما و آثار قلم آنها بر خون شهدا رجحان پیدا مى‌كند.»[1]

اما در کلام اهل بیت (علیهم‌السلام) بارها بر اهمیت و ارزش علم و دفاع از اسلام بر اساس آموزه‌های دینی تأکید  شده است. به عنوان نمونه، علامه مجلسی در کتاب بحارالانوار می‌نویسد: «شخصى خدمت امام صادق (علیه‌السلام) رسید و سؤال كرد: اگر من به جبهه جنگ بروم و از مرزهاى كشور اسلامى دفاع كنم بیشتر ثواب دارد یا اگر به دنبال تحصیل علم باشم؟ حضرت مثالى زدند و موضوع را براى او بیان كردند و فرمودند: علماى ما از آن مرزى دفاع مى‌كنند كه در مقابل شیطان و عفریت‌هاى او قرار دارد؛ از آن سنگرهایى كه در بین مسلمانان و مؤمنان از یك سو و شیطان و عفریت‌هاى او از سوى دیگر است دفاع مى‌كنند و مانع از تسخیر قلوب مردم مى‌شوند.»[2]

اهمیت تحصیل علوم دینی به آن جهت است که از مبانی اصلی دین و فرمایشات پروردگار عالم و اعتقادات قلبی مردم دفاع می‌شود و اگر کسی در میدان جنگ، از دین دفاع کند؛ ارزش او از عالمی که از اعتقادات دینی حفاظت می‌کند، نزد خداوند رحمان پایین‌تر است. در نتیجه برای رسیدن به این درجات مهم باید با مراجعه به حوزه علمیه و کسب علم از محضر علمای اعلام دین و آشنایی با اصول مذهب، این توفیق را کسب کرد.

پی‌نوشت:
[1]. علامه مجلسى، بحار الانوار، دار إحیاء التراث العربی - بیروت، چاپ دوم، 1403 ق، ج2، ص16. «اِذا كانَ یَومُ القِیامَةِ ... عَلى دِماءِ الشُّهَداء.»
[2]. علامه مجلسى، بحار الانوار، ج2، ص5. « عُلَماءُ شیعَتِنا ... و عَفاریَتة.»