امام صادق
چگونه ممكن است امام صادق سيره و روش جدش امير المؤمنين و مادرش فاطمه زهرا عليهما السلام را فراموش كرده باشد ؛و به ولادتش از ابوبکر افتخار کند در صورتي كه امام علی و حضرت زهرا در تمام عمرشان لحظه‌اي با ابوبكر بيعت نكردند و خلافت او را به رسميت نشناختند و حضرت زهرا از ابوبکر غضبناک بود
بی‌شک آنچه از فضائل و علوم الهی و معنویت این امام همام، از تاریخ حوادث روزگار در امان مانده و به دست ما رسیده است تنها اندکی از گنجینه‌ی عظیم و لایتناهی علم خداوندی است که پروردگار عالم آن را به پیامبر خاتم و بعد ازآن به وارثانش که امام و خلیفه روی زمین بودند عطا کرد، تا اینکه این علم الهی به کسی منتقل شد که وارث امامان قبلی و حامل علوم گوناگون الهی گردید تا همگان از هر...
در میان اهل بیت پیامبر، دو امام معصوم، امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) توانستند در فرصتی که در زمان حیاتشان، توسط خلفای غاصب و حکومت ظالم به‌وجود آمده بود، بهره کافی ببرند و شاگردانی تربیت کنند، که کسی را یارای مقاومت در برابر مناظرات و مباحثات علمی در برابر آنان نبود.
اخلاق حسنه اهل بیت (علیهم السلام) با علمای اهل سنت موجب شد که بسیاری از بزرگانِ ایشان، از محضر ائمه استفاده علمی کنند. در مسلک اهل بیت رابطه علمی بین شیعه و سنی همیشه با احترام و حرارت خاصی برقرار بوده است، الان هم باید میان علما و حوزه‌های علمیه شیعه و سنی رابطه علمی بیشتری برقرار کرد، تا دست تفرقه افکنان کوتاه گردد.
ابوزرعه و ابوحاتم از عالمان اهل سنت، به دلیل عقاید بخاری، که آن را غلط می‌پنداشتند، از او نقل نمی‌کردند، سبکی این شیوه را در جرح و تعدیل نکوهش می‌کند؛ بخاری نیز در صحیحش از همین شیوه استفاده کرده و کسی را به خاطر اعتقادش رد نکرده است و از ناصبی و خوارج و منافق و دشمن اهل بیت روایت نقل کرده، ولی از امام صادق (علیه‌السلام) هیچ روایتی نقل نکرده است.
دشمنان مکتب تشیع با ترویج این شبهه که گریه و عزاداری از رسومات جاهلیت است، سعی دارند عزاداری برای امام حسین را رسمی جاهلی قلمداد کنند و چنین القا کنند که اهل بیت عزاداری نمی‌کردند. این در حالی است که امام صادق نه تنها عزاداری کرده و در عزای جدش گریه می‌کرد، بلکه دیگران را نیز توصیه به عزاداری و گریه می‌کرد.
وهابیون ادعا می‌کنند که اهل بیت را دوست دارند، ولی گاهی دشمنی و بغض اهل بیت در کلام آنان هویدا می‌شود؛ مثلاً عبدالله بسام، از شیوخ وهابی در بررسی سند روایتی گفته است: امام صادق در سند آن است که ضعیف است و احادیث را به صورت وجاده نقل می‌کند، که معتبر نیست؛ این استدلال نشان‌دهنده مکنونات قلبی او در مورد اهل بیت است.
ابن روزبهان از علمای اهل سنت در توصیف امام صادق (علیه السلام) می‌نویسد: پروردگارا! درود فرست بر امام ششم. او که به خدا تقرب یافته بود، در اعمال خیر سبقت گرفته بود، ادب یافته و موافق با پیامبر بود. فریادرس ضعیفان هنگام حوادث و بلیات بود. حجت خداوند نزد هر زندیق و منافق، آگاه بر رازهای غیب با تعلیم خدای خالق.
ابوحنیفه می‌گوید: چهل مساله‌‌ای که از پیش آماده کرده بودم، از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم و ایشان در پاسخ می‌فرمود: عقیده‌ی شما در این باره چنین و چنان است، عقیده‌ی علمای مدینه در این مساله این چنین است و عقیده‌ی ماهم این است. به این ترتیب جعفر بن محمد، با متانت تمام و با تسلط خاصی که داشت، همه مسائل را پاسخ گفت.
در میان اهل بیت، امام صادق (علیه‌السلام) جزء کسانی بود که شاگردانی را تربیت کرد که هر یک خود مدافع مهم برای اهل بیت بودند و تمام مردمی که طالب کسب علوم اهل بیت بودند از راه دور و نزدیک رنج سفر از اقصی نقاط مختلف اسلامی را به جان می‌خریدند و عازم شهر مدینه می‌شدند.
عالمان فرق اسلامی، احترام خاصی نسبت به اهل بیت نشان داده و خود را محب اهل بیت نشان می‌دهند، اما در لابه‌لای کلمات برخی از علما، عقیده قلبی آنان نسبت به اهل بیت ظاهر می‌شود، که همین اظهارات باعث شده ذهبی نام ایشان را در دو کتاب، که یکی مخصوص ضعفاست، و دیگری در مورد کسانی‌که در وثاقتشان بین علما اختلاف است، بیاورد.
حضرت امام صادق (علیه السلام) از سلاله پاک رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و از شجره امام علی و فاطمه زهرا (علیهما السلام) است ، او کسی است که علوم اهل‌بیت را در اوج خفقان دوران خلافت اموی و عباسی همراه با پدر بزرگوارشان گسترش دادند و مذاهب گوناگون اسلامی به فضل و علم این دو بزرگوار معترفند.
امام صادق (علیه السلام) از شجره طیبه پیامبر است، او کسی است که به همراه پدر بزرگوارشان امام باقر (علیه السلام) علوم الهی پیامبر را در زمان خفقان حاکمان غاصب در آن روزگاران گسترش دادند، و از ره آورد این فرصت توانستند فرهنگ و معارف اهل بیت را پخش کنند و شاگردانی تربیت کنند تا علم اخذ شده از این دو امام همام را نشر دهند.
یکی از شبهاتی که برخی بسیار به آن دامن می‌زنند و در فضای مجازی، به آن می‌پردازند موضوع «رجعت» است. این شبهه حتی در معتبرترین کتاب‌های آنان همچون «صحیح مسلم» از قرن‌ها پیش ریشه داشته است؛ تا جایی که حتی اگر یک راوی هر چند هم موثق باشد، اما چون قائل به «رجعت» بوده، علمای جرح او را به همین دلیل از کار می‌انداختند.