پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ در جواب این شبهه که کسانی‌که با امام حسین (علیه‌السلام) در روز عاشورا جنگیدند از شیعیان بودند، باید گفت: این سخن دروغ محض است و هیچ مستند تاریخی ندارد. بلکه کسانی‌‌که در کربلا حضور داشته و در برابر امام حسین (علیه‌السلام) صف کشیدند و حضرت را به شهادت رساندند، یا از شام آمده بودند و یا از اطراف کوفه و یا از کوفیانی بودند که به امامت و ولایت حضرت اعتقادی نداشتند.

قائل شدن به این مطلب که شیعیان، امام حسین (علیه‌السلام) را به شهادت رسانده‌اند دارای تناقض و تضادی آشکار است. چرا که شیعه به یار و انصار و پیرو و نیز دوست‌دار یک شخص گویند، اما این‌که به قاتل و دشمنی که در صف و سپاه مقابل قرار گیرد نیز شیعه بگویند، کلامی واضح البطلان است. حال با این توصیف چگونه می‌توان میان محبت و یاری و پیروی، و جنگ و دشمنی جمع کرد؟! و اگر بنا باشد افراد در سپاه عمر سعد و عبیدالله بن زیاد را شیعه بنامیم، پس یاران آن حضرت که تا آخرین لحظه در کنار آن حضرت ایستادگی و جان‌فشانی کردند و در این راه به شهادت رسیدند را چه بنامیم؟!
و اگر هم بر فرض محال این ادعا را بپذیریم که قاتلین امام حسین (علیه‌السلام) از شیعیان بوده‌اند، باید گفت: اینان شیعیانی بودند که از شیعه بودن خود برگشته و به دشمنان آن حضرت پیوسته‌اند و در این حال، دیگر به چنین شخصی شیعه نمی‌گویند، بلکه تعبیر دشمن در حق او شایسته‌تر است، و در بین ایشان کسی از شیعیان و دوست‌داران حضرت نبود؛ اما شیعیان حضرت و مخلصین برای حضرت، همگی یاران او شدند و در این‌که در راه او کشته شوند درنگ نکردند، و او را تا آخرین لحظات زندگانی با تمام نیرو یاری کردند، و بسیاری از ایشان نیز نتوانستد حضرت را یاری کنند یا نمی‌دانستند که کار حضرت به این‌جا منتهی خواهد شد؛ بعضی نیز در این هنگام جان خود را به خطر انداخته و حصاری را که ابن زیاد دور کوفه کشیده بود شکستند و برای یاری حضرت آمدند تا این‌که در کربلا شهید شدند؛ اما این‌که ادعا شود یکی از شیعیان در جنگ با حضرت حضور داشته است این صحت ندارد. آیا کسی می‌تواند اعتقاد داشته باشد که یکی از شیعیان و دوست‌داران حضرت که چنین علاقه‌ای به حضرت داشته به جنگ ایشان برود؟ هرگز! همیشه چنین بوده است که طرف‌داران حق در هر زمانی اندک بوده‌اند و این همیشه دیده شده است و خداوند فرموده‌اند: «و عده کمی از بندگان من شکرگزار هستند.»[1]
از آن‌جایی که در زمان حکومت اموی‌ها خصوصاً (زیاد)، در کوفه شیعیان تحت فشار بودند لذا خیلی از آن‌ها کوفه را ترک کرده بودند و کوفه یک شهر شیعی نبود، بلکه محبان علی (علیه‌السلام) و اولادش در اقلیت بودند و تحت فشار؛ در این زمینه طبرانی در المعجم الکبیر با سند خود از یونس بن عبید از حسن نقل کرده است:
زیاد، شیعیان [حضرت] علی (علیه‌السلام) را مورد تعقیب قرار می‌داد و در صورت دست یافتن به آن‌ها از دم تیغ می‌گذراند، و چون این خبر به حسن بن علی (علیهماالسلام) رسید، فرمود: خدایا! او را به مرگی منحصر به فرد مبتلا ساز، که قتل و مرگ کفاره او است.[2]
امام حسین (علیه‌السلام) در روز عاشوراء قاتلین را با تعبیر شیعه آل أبی‌سفیان معرفی می‌فرماید:
وای بر شما ای پیروان أبوسفیان! اگر دین ندارید و از روز معاد نمی‌هراسید، لا اقل در دنیا آزاد مرد باشید و آن‌گونه که می‌پندارید به حسب و نسب خود که عرب هستید باز گردید.[3]
واین‌که قاتلان آن حضرت در آن روز به حضرت خطاب می‌کردند و می‌گفتند:
این جنگ و قتال ما با تو از روی دشمنی و عداوت با پدرت علی بن ابی‌طالب است. «إنما نقاتلک بغضاً لأبیک» یعنی ما از روی بغض و کینه‌ای که با پدرت علی بن ابی‌طالب داریم، با تو به جنگ و نبرد برخاسته‌ایم.[4]
و یا بعضی دیگر را می‌بینیم که این تعبیر را خطاب به امام حسین (علیه‌السلام) دارند: یا حسین! یا کذّاب ابن کذّاب. ای دروغ‌گوی فرزند دروغ‌گو![5]

اسامی افراد گویای هویت قاتلان:
آیا افرادی که اسامی بعضی از آن‌ها در ذیل می‌آید نیز از شیعیان و محبین امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) و امام حسین (علیه‌السلام) هستند؟! افرادی هم‌چون:
یزید بن معاویه؛ عبیدالله بن زیاد؛ عمر بن سعد؛ شمر بن ذی الجوشن؛ قیس بن أشعث بن قیس؛ عمرو بن حجاج زبیدی؛ عبدالله بن زهیر أزدی؛ عروة بن قیس أحمسی؛ شبث بن ربعی یربوعی؛ حصین بن نمیر؛ حجار بن أبجر؛ سنان بن أنس نخعی؛ حرمله کاهلی؛ خولی بن یزید أصبحی؛ حصین بن تمیم و غیره...

گفتار یزید در هویت قاتلان:
خود یزید بن معاویه که نوک پیکان اتهام را به سوی خود می‌دید، هرگز نگفت: این شیعیانش بودند که حسین را کشتند؛ در حالی‌که اگر چنین دروغی در آن زمان، کمترین خریداری می‌داشت، حتماً در گفتن آن، لحظه‌ای درنگ نمی‌کرد. بلکه او مسئولیت شهادت امام حسین (علیه‌السلام) را به عهده عبیدالله بن زیاد، والی و فرماندار کوفه می‌اندازد، تا شاید به این وسیله بتواند قدری از بار ننگ و گناه خویش بکاهد.
ابن کثیر و ذهبی و غیر این دو نوشته‌اند:
زمانی که عبیدُالله بن زیاد، [امام] حسین (علیه‌السلام) و اصحاب او را به قتل رساند و سرهای آنان را برای یزید فرستاد، ابتدا یزید از این عمل شاد و خرسند شد، اما طولی نکشید که از کشته شدن آن‌ها نادم شده و همواره می‌گفت: خدا لعنت کند ابن مرجانه، یعنی عبیدالله بن زیاد را که او حسین را به عسر و حرج و اضطرار کشانید.[6]
حال با این تعبیر، آیا می‌توان گفت: که قاتلان آن حضرت در روز عاشوراء از شیعیان امیرالمؤمنین و امام حسین (علیهماالسّلام) بوده‌اند؟!

پی‌نوشت:

[1]. سید محسن امین، أعیان الشیعة، ج1، ص585.
[2]. المعجم الکبیر، طبرانی، ج3، ص68. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. مقتل الحسین، خوارزمی، ج2، ص38.
بحار الأنوار، ج45، ص51.
اللهوف فی قتلی الطفوف، ص45.
[4]. ینابیع المودة، قندوزی حنفی، ص346. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. الکامل، ابن أثیر، ج4، ص67. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[6]. سیر أعلام النبلاء، ج3، ص317. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
البدایة والنهایة، ج8، ص35.
الکامل فی التاریخ، ج4، ص87.