امیرالمؤمنین در نامه‌ای به معاویه نوشتند: که ای معاویه! تو درباره قاتلان «عثمان» زياد حرف زدى، بيا نخست هم‌چون ساير مسلمانان با من بيعت كن، سپس درباره آن‌ها طرح شكايت کن، تا من طبق حكم خداوند ميان تو و آن‌ها داورى كنم، امّا آن‌چه را تو مى‌خواهى، مانند فريب دادن طفل است، كه بخواهند وى را از شير بگيرند؛ به جان خودم قسم! تو دنبال بهانه می‌گردی، چون اگر عاقلانه فکر کنی و از روى هوا و هوس فکر نکنی، متوجه می‌شوی که من در جریان کشتن عثمان مبراترین مردان برای ممانعت از کشتن عثمان بودم و تو که از سوی عثمان استاندار رسمی شام بودی و نیروی تحت امر فراوانی داشتی و می‌توانستی از شام به مدینه به کمک عثمان بیایی، این کار را نکردی و عثمان را دیگران کشتند، مگر این‌که بخواهى جنایت را به گردن من بگذاری و چیزى را که برای تو آشکار است، پنهان کنی.
ای معاویه! تو از طلقاء هستی! که برای طلقاء خلافت جایز نیست!
تاريخ دمشق، ابن عساکر، ج59، ص128.
مقاله: «رسوا کردن یزید توسط زینب کبری (سلام‌الله‌علیها)»