متن مقاله
یکی از انحرافات بنیان‌گذار وهابیت، محمد بن عبدالوهاب، این است که وی درباره یاران امیرمؤمنان علی (علیه‌السّلام) می‌گوید: «اهل عراق، عثمان (خلیفه سوم) را با بدی یاد می‌کردند و درباره عثمان در مجلس سعید بن عامر به بدی صحبت می‌کردند. سعید بن عامر درباره این رفتارشان، برای عثمان نامه‌ای نوشت. عثمان نیز برای سعید بن عامر نوشت که آن‌ها را به شام رهسپار کند. هنگامی‌که به شام رسیدند، بر معاویه وارد شدند. معاویه آن‌ها را اکرام و اجلال و سپس نصیحت کرد! آن‌گاه یکی از متکلمانشان با کلامی زشت و ناپسند، پاسخ معاویه را داد. سپس (برای بار دوم) آن‌ها را نصیحت کرد، لکن آن‌ها بر بغی و جهالت و شرشان ادامه دادند! پس معاویه آن‌ها را از شام بیرون کرد.»[1] و اسامی آن‌ها را ذکر می‌کند: «و آن‌ها ده نفر بودند که عبارتند از: کمیل بن زیاد، (مالک) اشتر نخعی، مالک بن زید، علقمه بن قیس نخعی، ثابت بن قیس نخعی، جندب بن زهیر عامری، جندب بن کعب ازدی، عروه بن جعد، عمرو بن حمق خزاعی، صعصعه بن صوحان و برادرش زید بن صوحان و ابن کواء.»[2]

در پاسخ باید گفت این ده یا یازده نفری که محمد بن عبدالوهاب نام برده است، یاران مخلص و حواریون حضرت علی (علیه‌السّلام) بودند. البته در میان آن‌‌ها دو نفر از اصحاب رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیز وجود دارد. یعنی: جندب بن کعب ازدی و عمرو بن الحمق خزاعی.

اهل‌سنت این دو نفر را از صحابه رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) معرفی کردند. ابن حجر عسقلانی در کتاب الاصابة، پس از ذکر اصل و نسب جندب بن کعب ازدی، آورده است: «ابن حبان گفت: جندب بن کعب ازدی، از صحابه است.[3] صحابی بودن جندب بن کعب را ابن حبان نیز ثابت کرده است.[4]
ابن حجر عسقلانی، عمرو بن حمق خزاعی را نیز جزء صحابه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌داند و می‌گوید: «ابن السکن می‌گوید: عمرو بن الحمق از اصحاب بود.»[5] هم‌چنین در کتاب ذهبی، صحابی بودن عمرو بن حمق، به اثبات رسیده است.[6]

در کتب زیادی جمله زیر نقل شده است: «امام ابوزرعه گفت: اگر دیدی کسی، بر احدی از صحابه رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقص وارد می‌کند، قطعاً بدان که او زندیق است.»[7] ابن جبرین، یکی از علمای بزرگ و معاصر وهابیت و مفتی اسبق عربستان در شرح خود آورده است: «هر کس، احدی از صحابه رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را دارای نقصان و پستی بداند یا به واسطه کاری که از او سرزده است، بغض او را داشته باشد و یا این‌که بدی‌های او را ذکر کند، او بدعت‌گذار خواهد بود.»[8]
آیا این قاعده فقط در برابر مخالفین اجرا می‌شود، یا شامل حال محمد بن عبدالوهاب نیز می‌گردد؟!

پی‌نوشت:

[1]. «ذکر أهل العراق عثمان بالسّوء و تکلّموا فیه بکلام خبیث فی مجلس سعید بن عامر فکتب فی أمرهم إلی عثمان... .» مختصر سیرة الرسول، محمد بن عبدالواب بن سلیمان تمیمی، ص 314.
[2]. «و کانوا عشرة؛ کمیل بن زیاد و الأشتر النّخعی ـ مالک بن یزید ـ و علقمه بن قیس النّخعیّ، و ثابت بن قیس النّخعی، و جندب بن زهیر العامریّ و جندب بن کعب الأزدی... .» مختصر سیرة الرسول، محمد ن عبدالواهاب بن سلیمان تمیمی، باب حوادث السنة الثالثة عشرة، ص 314.
[3]. «قال ابن حبان: جندب بن کعب الأزدی له صحبة.» الإصابة فی تمییز الصحابة، أحمد بن علی بن حجر أبوالفضل العسقلانی الشافعی، باب الجیم بعدها النون، ج 1، ص 511.
[4]. الثقات، محمد بن حبان بن أحمد أبو حاتم التمیمی البستی، ج 3، ص 57. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. «قال ابن السکن، له صحبة.» الإصابة فی تمییز الصحابة، أحمد بن علی بن حجر أبوالفضل العسقلانی الشافعی، ج 4، ص 623.
[6]. تاریخ الاسلام ووفیات المشاهیر و الأعلام، شمس الدین محمد بن أحمد بن عثمان ذهبی، ج 4، ص 87.
[7]. «قال الإمام أبو زرعه: «إذا رأیت الرّجل ینتقص أحدا من أصحاب رسول الله... .» عقیده أهل السنة و الجماعة فی الصحابة الکرام، حسن الشیخ ناصر بن علی عائض، ج 2، ص 824.
[8]. «و من انتقص أحدا من أصحاب رسول الله ... .» شرح أصول اهل‌ السنة، احمد بن حنبل عبدالله بن عبدالرحمن الجبرین، ص 118