معاویة بن ابوسفیان از جمله کسانی است که دشمنی خود با پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهل بیت طاهرینش را در مقاطع مختلف به اثبات رساند که از جمله آن می‌توان به تلاش برای محو نمودن نام پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و ناراحتی وی از شنیدن نام آن حضرت بر بالای مأذنه‌ها در هنگام اذان اشاره کرد. وی اولین کسی بود که حضرت علی (علیه‌السلام) را لعن کرد و مردم را با انجام آن تشویق کرد.[1]
محمد بن عبدالوهاب نیز پس از گذشت قرن‌ها همان افکار پلید را دنبال می‌کرد و به تبعیت از معاویه و با کراهت داشتن از ذکر صلوات و درود بر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بر بالای مناره‌ها، موذن پیر نابینایی را به جرم صلوات فرستادن بر آن رسول گرامی به قتل رساند و با سوزاندن بسیاری از کتب در باب فضیلت رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) کینه و عداوت خود را به اثبات رساند.[2]

پی‌نوشت:

[1]. سبط ابن جوزی، تذکره الخواص من الامه بذکر خصائص الائمه، مرکز الطباعه و النشر للجمع العالمی لاهل البیت، قم ایران، ج1، ص360
[2]. زینی دحلان شافعی، الدرر السنیه فی الرد علی الوهابیه، بی‌تا بی‌جا ص28