ذکر تلبیه در روز عرفه را خوشبختانه می‌توان در منابع و کتب روایی اهل‌سنت دید و این‌که نقل شده از حضرت علی (علیه‌السلام)، جابر بن عبدالله انصاری، اسامه، عبدالله بن مسعود، عبدالله بن عباس و سایر صحابه، که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در روز عرفه تلبیه می‌گفتند. بعد از آن نیز امام علی (علیه‌السلام)، امام حسین (علیه‌السلام)، عبدالله بن عباس، میمونه (همسر پیامبر)، عبدالله بن مسعود و دیگران در این روز تلبیه می‌گفتند.
اما بنی‌امیه در راستای همان سیاست‌های ضد علوی که داشتند، با این سنت پیامبر نیز به مخالفت برخاستند و از عمل به آن سرباز می‌زدند و مردم را از انجام آن نهی می‌کردند.
سعید بن جبیر می‌گوید: «روز عرفه نزد عبدالله بن عباس بودیم، عبدالله بن عباس پرسید: چرا مردم تلبیه نمی‌گویند؟ گفتم: از معاویه می‌ترسند. عبدالله بن عباس از خیمه‌اش خارج شد و با صدای بلند می‌گفت: لبیک اللهم لبیک و ان رغم أنف معاویه لبیک، اللهم العنهم فقد ترکوا السنه من بغض علی.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. نسایی، سنن نسایی، دار احیاء التراث العربی، ج5، ص253