از جمله شبهات اساسی وهّابیت در موضوع مهدویت شبهه‌ی «عدم امکان طول عمر آن حضرت» است؛ ابن‌تیمیه، بنیان‌گذار فکری فرقه‌ی ضالّه‌ی وهّابیت در این شبهه‌ به روایتی از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در کتاب بخاری و مسلم استناد کرده، می‌گوید: «پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آخرین نماز عشای عمرش را با ما خواند، پس از سلام نماز، ایستاد و فرمود: امشب را به خاطر بسپارید؛ زیرا پس از گذشت 100 سال از این تاریخ، هیچ‌یک از افراد موجود روی زمین، زنده نخواهند ماند.»[1]

در پاسخ به این روایت باید گفت:
اولاً این‌گونه روایات نزد شیعه حجیت ندارد؛
ثانیاً این روایت نمی‌تواند مسأله‌ی طول عمر حضرت مهدی را زیر سؤال ببرد، زیرا روایت می‌گوید: هیچ‌یک از افرادی که هم اکنون روی زمین موجود و زنده هستند، پس از صد سال زنده نخواهند ماند؛ نه هم‌چون امام زمان که 255 سال پس از هجرت به دنیا آمده است؛
ثالثاً بر فرض صحّت و صدور چنین روایتی از سوی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شامل حاضرانی می‌گردد که در محضر حضرت، بوده‌اند؛ چنان‌که شارحان کتاب بخاری و مسلم، ذیل همین روایت گفته‌اند: «این حدیث بخشی از خبرهای غیبی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است، مبنی بر این‌که هر کس اکنون، در قید حیات است، چه سنّ او کم باشد چه زیاد، بیش از صد سال عمر نخواهد کرد و این حدیث نمی‌تواند شامل کسانی‌که بعدها به دنیا می‌آیند، گردد.»[2]
رابعا ابن قتیبه دینوری در توجیه این روایت گفته: «راویان در این روایت، عباراتی از آن را ساقط و یا فراموش کرده و یا آن‌که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آن را آهسته بیان کرده و راوی، آن را نشنیده است؛ چرا که به اعتقاد ما آن حضرت این‌گونه فرموده: بر روی زمین از «میان شما» در امروز هیچ کسی باقی نمی‌ماند؛ «یعنی از کسانی‌که در این مجلس حاضر است کسی باقی نمی‌ماند.» یعنی در حقیقت راوی، کلمه «منکم» در روایت را انداخته است.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. «... أنّ عبدالله بن عمر قال: صلّی بنا النّبیّ العشاء فی أخر حیاته فلمّا سلّم قال فقال أرأیتکم... .» صحیح البخاری، بخاری، دار ابن کثیر، بیروت، ج 1، ص 55؛ صحیح مسلم، مسلم، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 4، ص 1965.
[2]. «و فیها علم من إعلام النّبوّه المراد أنّ کلّ نفس منفوسة کانت تلک الّلیلة علی الأرض لا تعیش بعدها... .» شرح النووی علی صحیح مسلم، نووی، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 16، ص 90. عمدة القاری شرح صحیح البخاری، بدر الدین العینی، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 2، ص 177.
[3]. «إنّ هذا حدیث قد أسقط الرّواة منه حرفا إمّا لأنّهم نسوة أو لأنّ رسول الله أخفاه فلم یسمعوه... .» تأویل مختلف الحدیث، إبن قتیبة الدینوری، دار الجیل، بیروت، ج 1، ص 99.