نه تنها اجماع شیعه و عقیده‌ی مذهب شیعه بر آن است که حضرت مهدی از فرزندان امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) که در سال 255 هجری به‌دنیا آمده و افراد زیادی نیز آن حضرت را زیارت کرده‌اند، بلکه بسیاری از علمای اهل سنت نیز در این موضوع با شیعه اتفاق نظر دارند؛ که در این مقاله برآنیم تا به نام برخی از آن‌ها همراه با متن سخنانشان بپردازیم:

- علامه شمس الدین قاضی ابن خلکان شافعی، می‌گوید: «ابو القاسم محمّد بن حسن عسکری فرزند علی هادی فرزند محمّد جواد، دوازدهمین امام نزد شیعهٔ دوازده امامی معروف به حجّت... ولادت او در روز جمعه نیمهٔ شعبان سال 255 هجری اتفاق افتاد. هنگام وفات پدرش پنج سال داشت...».[1]

- علامه صلاح الدین خلیل بن ابیک صفدی، می‌گوید: «حجت منتظر محمّد بن حسن عسکری فرزند علی هادی، فرزند محمّد جواد، فرزند علی رضا، فرزند موسی کاظم، فرزند جعفر صادق، فرزند محمد باقر، فرزند زین العابدین، فرزند حسین بن علی، فرزند علی بن ابیطالب، حجت منتظر، دوازدهمین امام نزد شیعهٔ امامیّه که به اعتقاد آن‌ها، او قائم می‌باشد و در سال 255 هجری متولد شده است...».[2]

- ابن اثیر جزری، وی در مورد حوادث سال 260 هجری می‌گوید: «در آن سال ابو محمّد علوی عسکری وفات یافت. او یکی از امامان دوازده‌گانه طبق مذهب امامیه است. فرزند او محمّد است که امامیه در سرداب سامرا به انتظار او نشسته‌اند...».[3]

- علامهٔ میر خواند، می‌گوید: «ولادت امام مهدی که هم نام رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و هم کنیهٔ با او است در سامرا نیمهٔ شعبان سال 255 اتفاق افتاد. عمر او هنگام وفات پدرش پنج سال بود. خداوند متعال در آن سن به او حکمت داد؛ همان گونه که در کودکی به حضرت یحیی عنایت فرمود و او را امام قرار داد و حضرت عیسی را نیز به مقام نبوت برگزید...».[4]

- علی بن حسین مسعودی، می‌گوید: «در سال 260 هجری ابو محمّد حسن بن علی بن محمّد بن علی بن موسی بن جعفر ابن محمّد بن علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب (علیه‌السّلام)، در عصر خلافت معتمد عباسی رحلت نمود، در حالی که 29 سال داشت. او پدر مهدی منتظر و امام دوازدهم امامیّه است...».[5]

پی‌نوشت:

[1]. ابن خلکان، وفی‌ات الاعیان، چاپ بیروت، ج 4، ص 176.
[2]. صفدی، خلیل بن ابیک، الوافی بالوفیات، بیروت، دار النشر فراتز شتاینر، ج 2، ص 336،
[3]. ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، بیروت، دار صادر، ج 4، ص 454.
[4]. میر خواند، محمد بن خاوند شاه، روضة الصفا، تهران، اساطیر،  ج 3، ص 59.
[5]. مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، قم، دارالهجره، ج 4، ص 112.