پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ محمد بن عبدالوهاب، مؤسس فرقه وهابیت است. وی معتقد است برخی رفتارهای مسلمانان باعث می‌شود که اسلام آنان از بین برود. وی از این امور با عنوان «نواقض الاسلام» نام می‌برد. یعنی اموری که اسلام را نقض کرده و از بین می‌برد. محمد بن عبدالوهاب معتقد است یکی از مسائلی که باعث می‌شود اسلام شخص از بین برود، محبت و موالات نسبت به کفار و مشرکین است.[1] وی می‌گوید: اسلام کسی صحیح نیست، مگر این‌که با اهل شرک دشمنی کند و اگر کسی با مشرکین دشمنی نکند، از آنان به شمار می‌رود، حتی اگر مرتکب شرک نشده باشد.[2]
سلیمان بن عبدالله بن محمد بن عبدالوهاب از نوادگان محمد بن عبدالوهاب با نوشتن کتاب «اوثق عری الایمان» اصل «ولاء و براء» را از اصول اعتقادی وهابیت معرفی می‌کند.[3] پس از آن، این تفکر نزد وهابیت مورد توجه قرار می‌گیرد و عالمان وهابی بر این باورند که اگر کسی با کفار ارتباط داشته باشد، هرچند که اقرار به وحدانیت خداوند داشته باشد، کافر و مشرک است، زیرا با آنان همکاری و موالات داشته است.
با وجود چنین اعتقادی، قطعاً باید حاکمان سعودی با کفار و مشرکین ارتباط نداشته باشند و اگر چنین ارتباطی باشد، باید مفتیان وهابی به حکم امر به معروف و نهی از منکر به پاخیزند و در مقابل کفر حاکمانشان ایستادگی کنند، اما با این وجود مشاهده می‌کنیم که حاکمان سعودی با کشورهای کفر هم‌چون آمریکا، انگلیس، اسرائیل و ... ارتباطی صمیمانه دارند و با کمک آمریکا و اسرائیل مردم مسلمان مظلوم یمن را بمباران می‌کنند، اما مفتیان وهابی هیچ سخنی نمی‌گویند. نه تنها سخن نمی گویند بلکه با فتاواهای عجیب به کمک آل سعود می‌شتابند. آیا به چنین اشخاصی می‌توان عالم اطلاق کرد! عالمانی که به اعتقاد خود عمل نمی‌کنند. آیا چنین چیزی جز بازی با اعتقادات مسلمانان نیست!
البته ناگفته نماند که عقیده «ولاء و براء» به نظر اهل سنت و شیعیان باعث کفر نمی‌شود، ولی نکته این است که وهابی‌ها که معتقدند همکاری با کفار باعث کفر می‌شود، وقتی می‌بینند حاکمان سعودی با کفار ارتباط دارند، فتوا به کفر آنان نمی‌دهند.

پی‌نوشت:

[1]. وی می‌نویسد: «الثامن: مظاهرة المشركين ومعاونتهم على المسلمين، والدليل قوله تعالى: وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ». ابن عبدالوهاب، محمد، مجموعة رسائل في التوحيد والإيمان، ص386.
[2]. «الإسلام لا يصح إلا بمعاداة أهل الشرك، وإن لم يعادهم فهو منهم ولو لم يفعله». ابن عبدالوهاب، محمد، الجواهر المضية الرياض، دار العاصمة، الثالثة، 1412، ص46.
[3]. آل‌الشیخ، سلیمان بن عبدالله، أوثق عرى الإيمان، بی جا، بی تا.