پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علی‌محمد شیرازی پیشوای مسلک بابیه و مبشّر بهائیت در لوحی که به خط خود نوشته، مدعی شده است: «قُل اللّهُم انَّک أنتَ آلهان الئلاهین لِتؤتینّ الألوهیة مَن تَشاء و لَتنزعنَّ الألوهیّة عمَّن تَشاء...[1] خدایا! همانا تو خدای بزرگ خدایانی. خداوندی را به هرکسی که بخواهی، می‌بخشی و از هرکس بخواهی می‌گیری. خدایا! همانا تو پروردگار آسمان و زمین و ما بین آن دو هستی. ربوبیت را به هرکس بخواهی، می‌دهی و از هرکس بخواهی می‌گیری».
اما در پاسخ به این ادعای کفرآمیز پیشوای بهائیان خواهیم گفت:
اگر بخشش ربوبیت و الوهیت به معنای واگذاری بخشی از اختیارات الهی باشد، که مسلماً باطل است؛ زیرا معنا ندارد خداوند در عرصه‌هایی از خداوندی‌اش بیکار باشد. اما اگر منظور آنست که خداوند مقامی مشابه خود را به دیگران ببخشد، که این امری ممتنع و محال عقلی است؛ زیرا موجود بی‌نهایتی که دارای احاطه‌ی قیّومی کامل بر تمام عوالم است، تعدد نمی‌پذیرد.[2] لذا اگر دیگران هم مثل خدا، توانایی پذیرش مقام الوهیت را داشته باشند، که دیگر کلمه‌ی توحید مفهوم خود را از دست داده و آیاتی نظیر «...لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ... [شوری/11]؛ هیچ چیز همانند او نیست»، لغو می‌گردند.
بنابراین پیشوای بابی و مبشّر بهائیت با بروز ادعایی خلاف عقل و منطق و شرع، مفهوم یکتاپرستی را در این فرقه، با پوچ مساوی ساخته است.

پی‌نوشت:

[1]. بخشی از الواح خطی باب، لوح دوم، ص 5.
[2]. جمعی از نویسندگان، فرقه‌های انحرافی، قم: مرکز تخصصی مهدویت، 1395، ص 144.