مبلّغان بهائی موضوع ازدواج با محارم در بهائیت را تهمتی از سوی مخالفین خود معرفی نموده و توصیه‌های اخلاقی پیشوایان خود، در خواص ازدواج با جنس بعید را دلیل بر حرمت ازدواج با محارم در بهائیت می‌گیرند. اما با توجه به اینکه تا کنون هیچ نصّی از سوی رهبران بهائی در رد ازدواج با محارم صادر نشده، چگونه می‌توان این ازدواج را تهمت به بهائیت دانست؟!

بهائیان مدعی‌اند احکام 1400 سال پیش اسلام نمی‌تواند جواب‌گوی نیاز امروز جامعه‌ی بشری باشد. اما به راستی چگونه اسلام نمی‌تواند جواب‌گوی هزار سال پس از خود باشد در حالی که پیامبرخوانده‌ی بهائی (با آن‌که زمان ادعای پیامبری‌اش بسیار شباهت به اوایل ظهور اسلام داشته)، مدعی خاتمیت برای مسلک خود شده است؟!

پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، صلح عمومی را به عنوان یکی از اختراعات خود معرفی نموده‌اند. این در حالیست که از سویی مبانی این تفکر پیش از تولد پیامبرخوانده‌ی بهائیت مطرح شده و از سویی دیگر تمام ادیان الهی نیز دوری از جنگ‌ها و خونریزی‌های بیهوده را تأیید می‌کنند؛ این مسئله به قدری واضح بوده که جناب عبدالبهاء را نیز به اعتراف وا داشته است.

عبدالبهاء موضوع عدم حق عضویت زنان در بیت العدل را از جمله مسائلی دانست که حکمت آن در آینده روشن خواهد شد. بی‌تردید این توجیه، همان ترفند بهائیان برای فرار از پاسخگویی به تناقضاتشان می‌باشد. اما بر فرض محال هم که این حکمت آشکار شود، باز مشکلی حل نخواهد شد؛ چرا که بهائیت ادعای تساوی داشت و با آشکار شدن حکمت، باز هم تساوی ایجاد نمی‌شود.

مبلّغان بهائی تحریف حکم جواز دو همسری در بهائیت توسط عبدالبهاء را تبیین تدریجی احکام توسط او می‌دانند. این در حالیست که این اقدام عبدالبهاء، تشریع حکمی جدید و نه تبیین بوده است. همچنین بر اساس نصوص بهائی، عبدالبهاء حق تشریع و تغییر احکام در بهائیت را نداشته است. لذا این عمل بدون مجوزش، شأنیتش را به عنوان پیشوایی الهی زیر سؤال می‌برد!

پیامبرخوانده‌ی بهائی در کنار بیان حکمِ جواز اختیار دو همسر، حکم به جواز به کارگیری خدمتکار باکره نیز داده است. او برای توجیه این عبارت، به خدمت گرفتن باکره را مخصوص انجام کار منزل دانسته است. اما اگر قرار است شخص بهائی یک خدمتکار بگیرد و به او پول دهد، دیگر چه نیازی است تا باکره باشد و حکم آن هم به عنوان جایگزین همسر ذکر شود؟!