ابن تیمیه سخنی در رابطه با صحابه دارد که جالب است. وی می گوید: «وقَدْ بَاعَ بَعْضُ الصَّحَابَةِ خَمْرًا حَتَّى بَلَغَ عُمَرَ -رضي الله عنه- فَقَالَ: قَاتَلَ اللَّهُ فُلَانًا؛ بعضی از صحابه شراب می‌فروختند. خبر به عمر رسید. عمر گفت: خدا فلانی را بکشد.»[مجموع فتاوی ابن تیمیه ج20 ص265] محمد بن عبدالوهاب هم تعبیر دیگری در رابطه با صحابه دارد که بدتر از تعبیر ابن تیمیه است. وی بعد از نقل آیه 74 سوره توبه و این‌که عده‌ای از صحابه سخنان کفرآمیز بر زبان جاری کردند، می‌گوید: «أما سمعت الله كفّرهم بكلمة مع كونهم في زمن رسول الله - صلى الله عليه وسلم – و يجاهدون معه و يصلون و يزكون و يحجون و يوحدون؛ آیا نشنیدی که خداوند صحابه را به‌خاطر گفتن یک کلمه، تکفیر کرده است. با این‌که این صحابه در زمان رسول خدا بودند و در رکاب پیامبر جهاد می‌کردند و نماز می‌خواندند و زکات می‌دادند و حج انجام می‌دادند و به وحدانیت خداوند هم شهادت می‌دادند.»[کشف الشبهات، ص42]
بنابراین حتی ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب که پیشوای فکری وهابیت و سلفیت را برعهده دارند، عدالت مطلق صحابه را نمی‌پذیرند!

پی‌نوشت:

ابن تيميه حراني، احمد، مجموع الفتاوى، تحقيق: عبد الرحمن بن محمد بن قاسم، مجمع الملك فهد لطباعة المصحف الشريف، مدينة نبوية، 1416ق، ج20، ص265.
محمّد بن عبد الوهّاب، كشف الشبهات، وزارة الشؤون الإسلامية والأوقاف والدعوة والإرشاد، المملكة العربية السعودية، چاپ اوّل، 1418ق، ص42