پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در شبکه‌های مجازی وابسته به تشکیلات بهائیت، مقاله‌ای با عنوان «بهائیان بسیار به صلح اهمیت می‌دهند. چرا آن مقدار در دیانت (فرقه‌ی) بهائی به صلح بها داده شده است؟» به انتشار درآمد. نویسنده‌ی این مقاله با بررسی نیاز بشر به برقراری صلح افزود: «هدف غایی دیانت بهائی وحدت عالم انسانی است و بدون شک مهم‌ترین وسیله اخلاقی که می‌تواند ما را به آن هدف برساند، صلح و آرامش است. هیچ بنایی با جنگ پایدار نمانده است. چگونه می‌توان با تناقض، منطقی متین بنیاد نهاد؟ مگر می‌توان برای بر پا داشتن صلح، جنگ به راه انداخت؟ تنها وسیله برای ایجاد صلح، تبلیغ صلح و اعمال بشر دوستانه است و نه هیچ راه دیگر».[1]
ملاحظه نمودیم، نویسنده‌ی بهائی این مقاله مدعی می‌شود که به وسیله‌ی جنگ، نمی‌توان به صلح رسید و تنها راه رسیدن به صلح، تبلیغ آن و انجام اعمال بشردوستانه می‌باشد. اما برای بررسی هرچه بیشتر این ادعا و سنجش صداقت تشکیلات بهائیت در این موضوع، بد نیست تا مروری بر پیام محفل بهائیان ایالات متحده در سال 1911 م، داشته باشیم. این محفل رسمی تشکیلات بهائی، در ماجرای تهاجم وحشیانه‌ی ائتلاف آمریکایی به کشور عراق و نسل‌کشی حدود سه میلیون نفر از مردم این کشور (که حتی اعتراض بهائیان مقیم آمریکا را نیز به دنبال داشته است)، در پیامی با تأیید تلویحی این تهاجم و تحریم‌های غیرانسانی سازمان ملل علیه مردم عراق، اظهار می‌دارد:
«ما بهائیان واقفیم که قبل از حصول صلح جهانی، اضطرابات و ناآرامی‌های عظیمی در جهان رُخ خواهد داد... اگر از شما درباره‌ی موضع بهائیان در خصوص بحران خاورمیانه سؤال شود، باید پاسخ دهید که امر بهائی در مورد بحران یا زد و خورد خاصّی، اتّخاذ موضع نمی‌نماید. اطمینان داریم علی‌رغم درگیری‌هایی که در جهان روی می‌دهد، صلح جهانی اجتناب‌ناپذیر است... اَبداً مناسب و صلاح نیست که تشکیلات امری یا افراد بهائی به نمایندگی از طرف تشکیلات بهائی در تظاهرات مربوط به بحران در خاورمیانه شرکت کنند».[2]
اینک تشکیلات بهائیت، تکلیف خود را با جهانیان روشن نمایند. این تشکیلات از یک سوی رسیدن به صلح از طریق جنگ را محال دانسته (و تنها راه رسیدن به صلح را تبلیغ آن و انجام اعمال بشردوستانه معرفی می‌نماید) و از سویی دیگر، رسیدن به صلح جهانی را ثمره‌ی وقوع ناآرامی‌ها و جنگ‌ها معرفی می‌کند! نکته‌ی حائز تأمل دیگر آن‌که، در مقاله‌ی بالا، لازمه‌ی رسیدن به صلح جهانی، انجام اعمال بشردوستانه معرفی شد؛ حال سؤال اینست که آیا مردم عراق از دید بهائیت، بشر به حساب نمی‌آیند که این تشکیلات، از تجمع فعالین ضدّجنگ بهائی در آمریکا و این عمل بشردوستانه‌ی آنان بیزاری جسته است؟! چگونه است که تشکیلات بهائیت، از یک تجمع ساده در دفاع از صلح به نام خود پیشگیری به عمل می‌آورد، در حالی که آرزوی خود را تحقق صلح جهانی معرفی می‌کند؟! مگر صلح جهانی که بهائیان از آن دم می‌زنند، تنها با سکوت به دست می‌آید!
کمی که تأمل نماییم متوجه خواهیم گشت که تشکیلات بهائیت، شعارهای ضدجنگ و به ظاهر صلح‌پرور خود را، تنها برای کشورهای مسلمان و یا کشورهای جهان سوم به کار می‌بندد تا آنان را از دفاع در برابر تهاجم بیگانگان منصرف سازد. هم‌چنان که عبدالبهاء می‌گوید: «... اگر ستم‌کاری دست تطاول بگشاید و مانند گرگ تیزچَنگ هجوم نماید، اَحبای الهی مانند اَغنام (گوسفند) تسلیم شوند. لهذا مقاومت ننمایند بلکه تیغ و شمشیر را به شَهد و شیر مقابله نمایند. زخم به جِگرگاه خورند، دست قاتل را ببوسند و در سَبیل الهی جانفشانی نمایند. از برای ستم‌کار اِستغفار کنند و  طلب عَفو از پروردگار نمایند».[3] همان‌گونه که بهائیان در واقعه‌ی اِشغال همدان (به صورت عملی) نشان دادند، تنها باید ثناگوی مهاجمین و متجاوزین به وطن بود [4] و در عین حال، نمی‌توان در قبال اقدامات تجاوزگرانه و وحشیانه‌ی حامیان بهائیت و غُلدران زمانه، حتی تجمعی اعتراض‌آمیز، برگزار نمود (هم‌چنان که موضع تشکیلات بهائیت در ماجرای تهاجم نیروهای ائتلاف آمریکایی به عراق نقل شد).
آری؛ همان‌گونه که می‌دانیم، برای رسیدن به صلح شرافتمندانه، لازم است گاهی برای دفاع از خود، ارزش‌ها و یا مظلومین وارد جنگ شد؛ به عبارتی چنین جنگی زمینه‌ساز صلحی پایدار و شرافت‌مندانه است و در چنین زمانی نمی‌توان به دستور پیشوای بهائیان گوش داد و هم‌چون گوسفند، تسلیم گرگان خون‌خوار شد. با این حال تنها چیزی که بهائیت را در خصوص مسئله‌ی صلح متمایز می‌سازد، رفتار دوگانه و گزینشی این تشکیلات، در برخورد با مسئله‌ی صلح عمومی است. رفتاری که تنها هدف آن، تبلیغ مرام بهائیت و فریب افراد ساده‌لوح می‌باشد؛ شعارزدگی که هیچ عملی پشت آن نیست.

پی‌نوشت:

[1]. به نقل از کانال‌های تلگرامی وابسته به تشکیلات بهائیت.
[2]. پیام محفل ملّی روحانی بهائیان (در سال 1991)، ذیل: فعالیت‌های ضدّجنگ ژانویه 2003، محفل روحانی ملّی بهائیان ایالات متحده خطاب به یکی از محافل محلّی، ترجمه‌نامه دفتر روابط خارجی، مورخ 3 ژانویه 2003.
​[3]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، چاپ اول، ج 3، ص 123.
​[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: حکایت عجیب بهائیان و اشغال همدان!