پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دین خدا کامل شد و ولیّ خدا در خانه خدا دیده به جهان گشود تا بار رسالت نبوی تمامی انبیای الهی به سر منزل مقصود برسد، امامتِ دوازده خورشيد و آینده انسان و تاریخ، به دست‌های یداللهی این نوزاد مبارک سپرده شد، تا در سایه عدالت و محبت بی‌دریغش جهان به آرامش برسد، راه راست نمایان و حُبِ علی (علیه السلام) سر آغاز همه خوبی‌ها شد. نقطه عطفی در تاریخ بشریت به وجود آمده بود، نوزادی که در نسل ابراهیم خلیل (علیه السلام) ریشه دارد در کعبه متولد شد تا دنیای کهنه را از دنیای جدیدش جدا کند، جهان به لحظه حساس تاریخ خود رسیده است، مردی برگزیده از طرف خداوند لازم بود تا قرآن را در وجود خویش تجسم دهد، و عدالت را در همان سطحی که خدا خواسته در وجود خویش متجلی کند، تا این صلاحیت و شایستگی را داشته باشد که بگوید من قرآن ناطقم.

خداوند همانگونه که دریا را بر موسی (علیه السلام) شکافت و همانگونه که به حضرت مريم (سلام الله علیها) فرمان داد تا از بيت المقدس خارج شود تا تولد حضرت مسيح (علیه السلام) معجزه ‏اى بزرگ باشد، فاطمه بنت اسد (سلام الله علیها) را به درون خانه خود فرا خواند تا این تحول را جاودان سازد.

یا فاطمه بنت اسد! هم اکنون کعبه از شوق حضور طفل تو سينه خواهد شکافت تا عظمتِ کودک تو را تحویل آفرینش دهد، عظمت کودک تو آسمان‌‌‏ها را به زانو در خواهد آورد، چرا که او کامل کننده دين احمد و سنگ صبور محمد (صلی الله علیه و آله) است، کسی که بيابان‏‌های خشکِ ظلم و تبعيض را به سر سبزترين باغ‏ های عدالت پيوند خواهد زد. به یک‌باره سنگ‌های خارای دیوارهای بیت العتیق کعبه از شوق حضور نوزاد آغوش گشودند، دیوارهای کعبه که مرکز عالم و کانون سکون زمین است با لبخندی لب باز کردند و نام علی را همچون کلامی مقدس بر زبان آوردند، فاطمه بنت اسد به درون خانه خدا فراخوانده شد تا زيباترين تولد تاريخ بشريت، به نام مبارک حضرت على (علیه السلام) ثبت شود، کسی که سرفراز ترین قله معرفت است و به مریدانش می‌آموخت رفعت یک انسان در آزادگی اوست. و ای مولای ما، تو به دنیا آمدی از خانه‌ای که صاحبش، تو را برای شگفتی تمام کائنات آفرید، گویا صاحب این خانه، بیش از همه با تو نرد عشق می‌باخت که آغاز ماجرایت را از قلب خانه خویش رقم زد. خوش آمدی ای نطق بلیغ توحید، نگاه کن که احمد چگونه دلگرمِ آمدن توست، چگونه لبخند شکر بر لبان مبارکش نشسته است و ذوالفقار، بی تاب رخسار تو، به آتیه‌ای می‌اندیشد که چون عصای موسی، در دستان قهرمان تو اعجاز کند و اسطوره بیافریند، تا خروش رعد آسای ذوالفقارت در بدر و اُحُد حماسه بسراید، در خندق تمامی اسلام در برابر تمامی کفر بایستد و در فتح خیبر آسمان و زمین را به تحسین وادارد. ای مرد روزهای سخت در راه، حضرت موسی(ع) هارون را داشت و باز در غربت بود، ای یاور رسول خاتم، حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) اما تو را داشت که بت‌های کفر را به خاک نابودی می کشاند، محمد(ص) تو را داشت که کعبه را از هر چه لات و عزی بود می تکاند و پرچم توحید را بر بامش برمی افراشت، موسی (علیه السلام) اگر تو را داشت سامری قبیله‌اش را فریب نمی‌داد و بنی اسرائیل را گوساله‌‍ای زرین از خود بی‌خود نمی‌کرد. سلام بر اسم بی شباهتت، که مظهر العجائب هستی و تلفظ معجزه‌وار نامت، تمام شیاطین زمانه را به ستیز فرا می‌خواند، نامت شمشیر وحی آمیزی است که فاتحانه حق را در دل ها حاکم می‌کند، عظمتِ نامت، تمام قیل و قال های عبث را به سکوت وامی دارد، تا خود بر تمام صداها و کلام‌ها فرمانروایی کند. دلاوران عرب را خبر کنید تا پیش پای این مرد فردای جهاد زانو به زمین نهند، شمشیرهای خفته در نیام را بگویید، فردایی نه چندان دور، باید رشادت را نزد شمشیر این نوزاد، از نو درس گیرند. علی (علیه السلام)، نامی که هیچ مسلمانی نمی‌تواند از کنارش بی‌تفاوت عبور کند، این کودک گنجینه بی‌بدیل خلقتی شد که اگر میلاد مبارک این کودک نبود، مؤمنان پس از رسول اکرم (ص) ناشناخته می‌ماندند، قرآن از پراکندگی به یکپارچگی نمی‌رسید، حق برای چند صباحی مهلت خودنمایی پیدا نمی‌کرد و هیچ مصداقی برای حکومت عدل پدید نمی‌آمد. در زمانی که پادشاهان با لشکر‌کشی‌ها و شمشیرها سرزمین ها را فتح می‌کردند، دوست خدا در خانه خدا متولد شد، تا از بالای منبر دل‌ها را فتح کند، تا صداقت نوح در زبان، ایمان ابراهیم در دل، شهود موسی در بیان، قدرت عیسی در نفس و نور محمد را در وجود خویش تجسم دهد و تمام پرسش‌های بی‌پاسخ خلقت را به پاسخ ایستد. مولود کعبه در روز جمعه که برای عرب حُرمت دارد و در ماه رجب که از ماه‌های خاص و پُر برکت خداوند است، از درون کعبه پا به عرصه وجود گذاشت، تا همگان را به پرستش خدای کعبه فراخواند، و پرچم‌‏های ضلالت را از فراز کعبه بر زمین افکند، کسی که اگر شمشیرش نمی‌بود اساس اسلام استوار نمی‌ماند. علی (علیه السلام) لبریز از علم، عزت، عدالت، سخاوت، شجاعت، زُهد و صراط مستقیم است و ذوالفقار، برترین حدیث مردانگی و نهج البلاغه گویاترین مرتبه ایمان و علم اوست و هم چنان نام نامیش مایه امید و نویدِ شیعیان و محبانش است. ای کمال تولد انسان، سکوت 25 ساله تو بلندترین فریاد تاریخ بود که طنین اش هنوز هم ردپای مظلومیت و عدالتت را در بستر تاریخ منعکس می‌کند، و ما برای تو می‌نویسیم، ای مظهر رسالتِ تاریخیِ تمامی پیامبران، و جوهر همهِ انقلاب‌‌های توحیدی، تمام واژه‌‏ها از توصيف عظمت تو عاجزند، تمام عقل‏‌ها از درک بزرگی‌ات قاصر و تمام قلم‌ها ناتوان، وقتی خلافت خدا را شبگرد کوچه پس کوچه‌‏های کوفه می‌بینند که در پی بینوایان است تا شادی را بین کودکان یتیم تقسیم کند. ای روزگار، لحظه ای پرده از راز خویش بردار، بگذار این همه مردمان غافل سردرگم بدانند، مردی که شب‌ها، نان بینوایان شهر را بر دوش می‌کشد، و سفره‌هایشان را به بزم رونق می‌بَرَد، همین کودک معصومی است که روزها به طمع بیت المال، عدالتش را سرزنش می‌کنند و در تنگناها و فتنه‌ها تنهایش می‌گذارند، بگذار بدانند مردی را که برای جنگ های ناخواسته، بی دلیل سرزنشش می‌کنند، همین سایه معصومی است که شب‌ها، درِ خانهِ بیوه زنان و یتیمان کوفه و مدینه را می‌کوبد تا لبخند شادی بر رخسار کودکان گرسنه بنشاند. امام علی (علیه السلام) امیر بود نه آن گونه که بر تخت پادشاهی بنشیند و تاج بر سر گذارد، نه آن گونه که رعب در قلب مردمان بیفکند، او ولایت آسمان و زمین را در دست داشت و بر دل‌ها حکم روا بود، گماشته خداوند بر زمین، نگهبان خاک و حجت پروردگار بود، او هرگز برای فرمان روایی خود اسباب و بهانه دنیوی نخواست، همواره پا بر جای پای رسول خدا نهاد و هیچ کس در عمل کردن به قرآن از او پیشی نگرفت...

مولای ما... از کودکی نامت را برای برخاستن و ایستادگی آموختیم، و تا تا زنده ایم، هستی دنیا و آخرتمان در پناه همین یا علی‏ گفتن‌هایمان گره خورده، نمی‌‏دانیم آن زمان که بر کوثر ایستاده‏‌ای و شیعیانت را سیراب می‌‏کنی، باز هم یا علی گفتن‌های ما را، چاره شفاعتمان می‌کنی؟ یا علی گفتن‌های ما، تا واپسین لحظه‏ زندگی ماست، ببخش ما را آقا جان، چیز دیگری نداریم که به آن شفاعت تو را بطلبیم، پس ای پروردگار و ای خالق جهان، بزرگی و عظمت فقط از آن توست، و همان‏ گونه که بر ما منت نهادی و ما را از شیعیان حضرتش قرار دادی، پس به شفاعتش ما را ببخش که سخت محتاج بخشش و لبریز از استجابت توایم ای مهربان ‏ترین مهربانان.

میلاد خجسته، پُر برکت و سراسر نورِ مولی الموحدین امیرالمومنین حضرت علی (ع) آغازگر اشاعه عدالت و مردانگی و معرف والاترین الگوی شهامت و دیانت بر عاشقان و رهروان راهش و به حضرت ولی عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و بر همه مردم ایران و مسلمانان جهان و بر مقامِ رهبر مسلمانان جهان امام خامنه ای(حفظ اله) مبارک باد، فرا رسیدن روز پدر بر همگان مبارک باد.

                                         میسر نگردد به کس این سعادت            به کعبه ولادت به مسجد شهادت

نویسنده: بهمنیار