پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تشکیلات بهائیت از ابتدا تا کنون، مواضع متناقض و جانبدارانه‌ای پیرامون صلح جهانی و راهکار مقابله با ظلم و خشونت از خود نشان داده است. رهبران بهائی، با هدف تحقق سلطه‌ی به وجود آورندگان و حامیان استعمارگرشان بر کشورهای کمتر توسعه یافته (به ویژه کشورهای اسلامی)، آموزه‌های پرهیز از خشونت خود را به نفع آن‌ها تبلیغ و تفسیر می‌نمایند.
در این راستا، تشکیلات بهائیت با تبلیغ آموزه‌های خود، در کشورهایی که مورد تجاوز قرار گرفته‌اند، آن‌ها را به تسلیم شدن و پرهیز از خشونت دعوت می‌کنند: «... اگر ستم‌کاری دست تطاول بگشاید و مانند گرگ تیزچَنگ هجوم نماید، اَحبای الهی مانند اَغنام (گوسفند) تسلیم شوند. لهذا مقاومت ننمایند بلکه تیغ و شمشیر را به شَهد و شیر مقابله نمایند. زخم به جِگرگاه خورند، دست قاتل را ببوسند و در سَبیل الهی جانفشانی نمایند. از برای ستم‌کار اِستغفار کنند و طلب عَفو از پروردگار نمایند».[1] همچنین در کلام رهبران این فرقه، کسانی که به دفاع از کشور خود در برابر تجاوز بیگانگان می‌پردازند، به سگ‌های درّنده تشبیه شده‌اند: «حضرت بهاءالله می‌فرماید: لیس الفخر لمن یحب الوطن بل الفخر لمن یحب العالم. خداوند عالمیان را در یک زمین خلق فرموده و کُل را در آن منزل داده، ولی نفوس بشر (و) ملل عالم، مانند کِلاب (سگ‌ها) این میدان را تقسیم وَهمی نموده‌اند و هر یکی دیگری را تجاوز از آن تقسیم، مساعده ننماید و به منازعه برخیزد...».[2]
انتشار آموزه‌های صلح‌طلبانه و بی‌وطنی از سوی بهائیت، در حالیست که رهبران این مسلک، هیچ‌گونه راهکار عملی برای حفظ حقوق مردم کشوری که مورد تجاوز قرار گرفته، پیش‌بینی نکرده و هیچ‌گاه یَقه‌ی ظالم و متجاوز را نگرفته‌اند. بلکه همواره مردم مظلوم و ستمدیده را به تحمل مصائب و ظلم‌های وارده به ایشان، به صبر توصیه می‌دارند. جالب است بدانیم که حتی وقتی برخی از بهائیان به صورت خودجوش، تجاوزگری حامیان تشکیلات بهائی را محکوم می‌نمایند، تشکیلات این فرقه سریعاً به دفاع از اربابان خود برخاسته و آن‌ها را از یک اعتراض ساده و مسالمت‌آمیز هم بازمی‌دارد! در ادامه به ذکر یک مورد در این خصوص خواهیم پرداخت.
محفل روحانی ملّی بهائیان ایالات متحده، خطاب به یکی از محافل محلّی این‌گونه می‌نویسد: «در نامه خود گزارش داده‌اید که واکنش مردم آن حدود نسبت به سیاستی که دولت آمریکا اتّخاذ کرده، منجر به افزایش فعالیت‌های ضدّ جنگ و ضدّ دولتی شده است... و شرح دادید که چگونه برخی از احباء در تظاهرات ضدّ جنگ شرکت کرده‌اند و برخی نیز اظهار می‌نمایند که مشارکت در این‌گونه اعتراضات از جمله مسؤلیت‌ها و حقوق فردی آنان محسوب می‌گردد.این احساس آن محفل روحانی که بهائیان در هر فعالیتی که شامل شرکت در تظاهرات می‌شود، باید جنبه حزم و احتیاط را رعایت کنند، کاملاً صحیح است».[3] در ادامه‌ی این پیام آمده است: «اصلی که باید رعایت شود آن است که امر بهائی، از برخوردها و درگیری‌های بین کشورها و مشارکت در تظاهرات و راه‌پیمایی، برای پشتیبانی یا مخالفت با اقدامات نظامی علیه کشور دیگر جانبداری نمی‌کند».[4]
ملاحظه نمودیم، تشکیلات بهائی، حتی برای ظاهرسازی هم که شده، حاضر به محکومیت جنگ‌طلبان و حامیانش نبوده و آموزه‌های پرهیز از جنگ خود را تنها، برای رام کردن کشورهایی که مورد تجاوز قرار گرفته، به کار می‌گیرد.[5] به راستی که تشکیلات بهائیت، با اتخاذ مواضعی چنینی [6]، در عالم عمل، به این ضرب‌المثل: «مرگ خوبه اما برای همسایه» پایبند است.

پی‌نوشت:

[1]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، چاپ اول، ج 3، ص 124-123.
[2]. عباس افندی، مکاتیب، نسخه الکترونیکی، ج 1، ص 410.
[3]. محفل روحانی ملّی بهائیان ایالات متحده، خطاب به یکی از محافل محلّی، مورخ 3 ژانویه 2003، ترجمه نامه دفتر روابط خارجی.
[4]. همان.
[5]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: پشت پرده حضور بهائیت در ویتنام
[6]. مواضعی که ملّت‌های مظلوم را از دفاع کشورشان بازداشته و ظالمین متجاوز را محکوم نمی‌نماید.