پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی «آیین بهایی»، به بررسی موضوع جنگ و پرهیز از خشونت پرداخته و آیین بهائیت، به عنوان پایانی بر جنگ و خشونت معرفی شد. کارشناس برنامه ابتدا در تعریف جنگ گفت: «جنگ را می‌توان، درگیری سازمان یافته و مسلحانه‌ای دانست که غالباً طولانی مدت بوده و بین دولت‌ها، ملّت‌ها و یا گروه‌های مختلف انجام می‌شود... تنها فاکتوری که در این میان تغییر نمی‌کند، استفاده از خشونت سازمان یافته است».[1]
کارشناس برنامه در ادامه مدعی شد: تعالیم بهائی بر عدم توسل به زور و خشونت تأکید دارد و نفس جنگ و درگیری را مذموم و حرام می‌داند. وی همچنین افزود: ایجاد یگانگی، وحدت نوع بشر و از میان رفتن نابرابری و خشونت، مستلزم به وجود آمدن فرهنگی نوین است که به صورت کامل و همه‌جانبه، راه‌های دست‌یابی به صلح و دوستی را بیان کند.[2] در ادامه با ذکر چند نکته، به بررسی اظهارات مطرح شده در این برنامه می‌پردازیم.
نکته اول: مسلک بهائیت در خصوص پایان جنگ و خشونت، دچار شعارزدگی صِرف شده است. با گُذری در تاریخ این فرقه مشاهده می‌کنیم که آن‌ها، هیچ‌گونه اقدام عملی در خصوص پیشگیری و پایان جنگ‌ها انجام نداده و تنها به اِبراز شعار، بسنده می‌کنند. در زمان کنونی نیز، شاهد آنیم که بیخ گوش بیت‌العدل بهائیان در اسرائیل، صهیونیست‌ها از زمین و هوا مردم فلسطین را مورد تجاوز و ستم قرار می‌دهند،[3] اما هیچ‌گونه اقدام عملی از سوی آن‌ها، برای پایان این جنایات و خشونت‌ها صورت نمی‌پذیرد. کار از این هم فراتر رفته و حتی آن‌ها، حاضر به محکوم نمودن این خشونت‌ها هم نیستند!
نکته دوم: با چه منطقی می‌توان، عنوان «پایان جنگ و خشونت» را برای بهائیت برگزید، در حالی که از ابتدای شکل‌گیری این مسلک، تعداد بی‌شماری جنگ در جهان صورت گرفته و تنها در جنگ جهانی دوم، چیزی حدود 70 میلیون نفر کشته شدند. فرقه‌ی بهائیت با ادعای این‌که دومین جمعیت دنیا را از لحاظ پراکندگی داراست [4]، به راستی که چه اقداماتی برای پیشگیری از خشونت‌های بی‌شمار در سراسر دنیا انجام داده است؟ به طور مثال، آیا توانسته در یک موضع بی‌طرفانه، از جنایات آل‌سعود در حق مردم یمن [5]، بیزاری جسته و به محکومیت آن بپردازد؟
نکته سوم: تاریخ کوتاه و پُرحاشیه‌ی این فرقه نشان داده که بهائیان، هیچ‌گاه در موضع بی‌طرف، به محکومیت خشونت و جنگ نپرداخته‌اند. چرا که رهبران بهائی، اساساً هدفشان از مخالفت با کلّیه‌ی جنگ‌ها، مقابله با دفاع ملّت‌ها در مقابل بیگانگان و مهاجمان زیاده‌خواه (که اتفاقاً از حامیان و پدیدآورندگان بهائیت هستند)، بوده است. به طور مثال، در جنگ ویتنام، بهائیان به جای آن‌که یَقه‌ی آمریکای مهاجم و متخاصم را بگیرند و عمل او را محکوم نمایند، به مردم ویتنام، درس صلح می‌دهند![6] و یا در تونس به جای آن‌که فرانسویان را از تهاجم و جنایت منع کنند، به مردم تونس و الجزایر درس صلح و ممنوعیت جهاد و دفاع از آب و خاک می‌دهند![7]
نکته چهارم: گذشته از این‌ها، بر خلاف آن‌چه گوینده‌ی این برنامه مدعی شده، هیچ‌گاه نمی‌توان اصل جنگ را مذموم شمرد. چرا که اگر جنگ، برای مقابله با زورگویان مهاجم و تجاوزگر و دفاع از مقدسات و ارزش‌ها باشد، نه تنها این جنگ مذموم نیست، بلکه مقدس هم هست.
در پایان به رهبران بهائی توصیه داریم، از نفاق، دورویی و کپی‌برداری از شعارهای جذّاب و عوام‌فریب (که خود عامل بدان نیستند) پرهیز نموده و کمی صداقت و عمل به تعالیم منتسب به خود را در دستور کار قرار دهند.

پی‌نوشت:

[1]. شبکه تلویزیونی آیین بهایی، نام برنامه: یک‌صد و نود با موضوع: خشونت بی‌پایان، عنوان برنامه: بهائیت، پایانی بر جنگ و خشونت.
[2]. همان.
[3]. به نقل از خبرگزاری فارس، فلسطین در 2014؛ جنگ خونین 50 روزه و تقویت احتمال انتفاضه سوم
[4]. به نقل از سایت‌های وابسته به فرقه‌ی بهائیت.
[5]. به نقل از خبرگزاری فارس، مقام سازمان ملل: 10000 غیرنظامی در جنگ یمن کشته شده‌اند/چهل‌هزار زخمی
[6]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: پشت پرده حضور بهائیت در ویتنام
[7]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: علت درخواست فرانسه برای اعزام مبلّغ بهائی به مستعمراتش چه بود ؟!