پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ به نقل متی و لوقا، عیسی در بیت لحم زاده شد. این شهر در هشت کیلومتری اورشلیم واقع‌شده است و حدود هزار سال قبل از میلاد، داوود پادشاه در آن به دنیا آمده و بزرگ‌شده بود. سال ولادت حضرت عیسی (علیه‌السلام)، تقریباً آغاز تاریخ میلادی است، ولی تعیین سال ولادت او به‌طور دقیق و قطعی، دشوار می‌نماید و شاید چهار تا هشت سال قبل از مبدأ تاریخ میلادی بوده است. مادرش، مریم نامزد نجاری از شهر ناصره به نام یوسف بود. داستان تولد عیسی در آغاز هر یک از انجیل‌های متی و لوقا آمده است. مرقس و یوحنا که این داستان را نیاورده‌اند، از بیت لحم حرفی نمی‌زنند و فقط به ناصره اشاره می‌کنند.
از احوال حضرت عیسی در دوره بلوغ و آغاز جوانی‌اش در اناجیل و روایات رسمی چیزی مذکور نیست. اینکه در حدود سی‌سالگی برای دریافت تعمید نزد حضرت یحیی (علیه‌السلام) رفت، نشان می‌دهد که احتمالاً وی پیش از آن با فرقه اسنی و زاهدان آشنا بوده است.
به عقیده مسیحیان کاتولیک و ارتدوکس، مریم تا آخر عمر، باکره بود و درنتیجه، محال است عیسی برادرانی به معنای دقیق کلمه داشته باشد. ایشان کلام انجیل را تأویل می‌کنند. ولی مسیحیان پروتستان به تفسیر لفظی این عبارات گرایش دارند و می‌گویند: درست است که عیسی از مریم باکره به دنیا آمد، ولی مریم و یوسف نجار پس از تولد وی، زندگی زناشویی طبیعی داشته‌اند و از این طریق، فرزندانی برای ایشان به دنیا آمده‌اند. حضرت عیسی (علیه‌السلام) دنباله کار حضرت یحیی (علیه‌السلام) را گرفت و به مژده فرارسیدن ملکوت خداوند آغاز کرد. وی ارشاد و رهبری مؤمنان و شاگردان را بر عهده گرفت و در کنیسه‌های نواحی مجاور به ایراد موعظه پرداخت. هنگامی‌که عیسی به سی‌سالگی رسید، به بشارت دادن آغاز کرد.
با مطالعه اناجیل به‌آسانی می‌توان دریافت که حضرت عیسی (علیه‌السلام) یک فرد انقلابی بوده و برای پیروز کردن ستمدیدگان بر ستمکاران تلاش می‌کرده است. البته نباید فراموش کرد که مسیحیان تقریباً از همان آغاز، پیوسته می‌گفتند که هدف وی مسائلی ملکوتی بوده و کشته شدن او برای کفاره شدن گناهان بشر اتفاق افتاده است. این دیدگاه با اناجیل هماهنگی زیادی ندارد، ولی با نوشته‌های پولس موافق است.
حضرت عیسی مسیح (علیه‌السلام) در آغاز قیام خویش، یارانی را برگزید تا به نشر دعوت وی کمک کنند. این موضوع در پایان سوره صف آمده است. این یاران را معمولاً شاگردان عیسی می‌نامند. او دوازده تن از آنان را برگزید و آنان را رسول نامید. قرآن مجید رسولان حضرت عیسی (علیه‌السلام) را حواری می‌نامد که در زبان حبشی به همین معنی است. او می‌خواست هنگامی‌که پیروزمندانه بر کرسی جلال می‌نشیند، آنان نیز بر دوازده کرسی بنشیند و بر دوازده سبط بنی‌اسرائیل داوری کنند.
بزرگ‌ترین رسول شمعون است که حضرت عیسی (علیه‌السلام) وی را پطرس یعنی صخره نامید و او را سنگ زیربنای کلیسا یعنی جامعه مسیحیت قرارداد. با آنکه حضرت عیسی (علیه‌السلام) پطرس را به جانشینی خود برگزیده بود، رسول دیگری به نام پولس عملاً موقعیت بهتری پیدا کرد و معمار مسیحیت کنونی شد. نام این شخص در آغاز، شاؤول بود که از نام‌های عبری است و تلفظ یونانی آنستولس می‌شود. او پس از قبول مسیحیت، نام خود با به پولس تغییر داد که ترجمه یونانی واژه شاؤول و به معنای کوچک است.
وی با آنکه یک یهود متعصب بود، تابعیت رومی داشت و پس از رفتن حضرت عیسی، به آزار مسیحیان مشغول بود تا اینکه مدعی شد هنگامی‌که برای دستگیری برخی مسیحیان از شهر قدس به دمشق می‌رفته است، نور عیسی را در راه دیده و به دستور او مسیحی شده است. پولس با شور و نشاط فراوان به تبلیغ مسیحیت آغاز کرد و در این راه بسیار رنج کشید. او که مدعی رسالت از جانب حضرت مسیح بود، به مناطق مختلف سفر کرد و مسیحیت را به اطراف دریای مدیترانه گسترش داد. رساله‌هایی نیز به تازه مسیحیان آن مناطق نوشت و به آنان رهنمود داد. برخی از این رساله‌ها در کتاب عهد جدید گرد آمده است.اندیشه‌های تازه پولس میان رسولان تنش می‌آفرید و درگیری‌های وی با پطرس و سایر رسولان، در کتاب اعمال رسولان و رساله‌های خود او منعکس‌شده است.
کتاب مقدس مسیحیان دو بخش دارد: عهد جدید و عهد عتیق. علت این نام‌گذاری آن است که مسیحیان معتقدند خدا با انسان دو پیمان بسته است: یکی پیمان کهن، به وسیله پیامبران پیش از عیسی مسیح. در این پیمان مرتبه‌ای از نجات از طریق وعد و عید، قانون و شریعت به دست می‌آید. دیگری پیمان نو، توسط خدای متجلی یعنی عیسی مسیح. در پیمان نو نجات از طریق محبت حاصل می‌شود. به این معنا که طبق اعتقاد آنان، خدای پسر به شکل انسان مجسم می‌شود، گناهان بشر را بر خود می‌گیرد و با تحمل رنج صلیب، کفاره گناهان می‌شود. تا آنجا که تاریخ نشان می‌دهد، این عقیده، با وجود دوری آن از عقل و منطق، زیربنای مسیحیت بوده است. آن قسمت از کتاب مقدس که درباره پیمان کهن سخن می‌گوید عهد عتیق و آن قسمت که درباره پیمان نو سخن می‌گوید عهد جدید نامیده می‌شود. مسیحیان نسبت به کتاب مقدس (عهد عتیق و عهد جدید) نظری کاملاً موافق دارند و تمام القاب و احترامات شایسته یک کتاب آسمانی را نسبت به آن روا می‌دارند و تعبیراتی مانند کتاب خدا و وحی در مورد آن کتب معمول است.
یهودیان و مسیحیان تورات را نوشته خود حضرت موسی (علیه‌السلام) می‌دانند همچنین کتب هر یک از پیامبران دیگر عهد را تألیف پیامبری می‌دانند که نام وی در عنوان آن کتاب آمده است. مسیحیان درباره چهار انجیل معتقدند که آن‌ها سال‌ها پس از حضرت عیسی (علیه‌السلام) نگارش یافته‌اند و به گفته آنان در آغاز مسیحیت تنها کتاب‌های عهد عتیق به عنوان کتاب خدا مطرح بودند، ولی کتب عهد جدید اندک‌اندک در مجامع مسیحی جنبه الهی پیدا کرد.
پیش از نوشته شدن اناجیل، یک سنت شفاهی وجود داشت. عیسی به عقیده مسیحیان در حدود سال 30 وفات یافت و کسانی که از او پیروی کرده، وی را شناخته، کارهایش را دیده و سخنانش را شنیده بودند، خاطرات خویش از او را در حافظه نگه می‌داشتند. هنگامی‌که مسیحیان نخستین برای عبادت گرد می‌آمدند، آن خاطرات نقل می‌شد. اندک‌اندک این منقولات شکل مشخصی یافت و بر حجم آن‌ها افزوده شد.
مسلمانان از دیرباز معتقد بوده‌اند تورات و انجیل که خدا نازل کرده است، دست‌خوش تحریف قرارگرفته و مسائلی مانند بشارت به ظهور حضرت ختمی‌مرتبت (صلی‌الله علیه و اله و سلم) از آن‌ها حذف و خرافاتی چون جسمانیت خدای متعال به آن افزوده‌شده است.
دین مسیحیت درواقع چنان گسترده است که در قالب یک مقاله‌ی کوتاه هرگز نمی‌توان به معرفی آن پرداخت. در این مختصر ما تنها به سرگذشت عیسی (علیه‌السلام) و همچنین قیام و دعوت او از رسولان و همچنین کتاب مقدس پرداختیم؛ اما معرفی اعتقادات، شرایع و فرقه‌های مسیحیت را به نوشته‌ی دیگر موکول می‌کنیم.

منبع: آشنایی با ادیان بزرگ،  توفیقی حسین، موسسه فرهنگی طه: مرکز جهانی علوم اسلامی ، چاپ هشتم، تلخیص فصل مسیحیت.