پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تبلیغ اساسی‌ترین آموزه‌ی بهائیان است که در نزد آنان جایگاه والایی دارد. بر اساس تعالیم بهائی، زن و مرد باید در تحصیل فنون تبلیغ تلاش نموده و همه‌ی همت خود را صرف این کار نمایند.
مبلغین بهائی برای رخنه در میان مردم، از سوی رهبران بزرگ مذهبی خود مأمور شده‌اند تا با چهره‌ای عوام فریبانه و برای آن که کسی متوجه بی‌محتوایی سخنانشان نشود، بذر را درون زمینی بپاشند که عاری از آموخته‌های عقلانی و وحیانی باشد تا مقابل آن عکس العملی نشان ندهند: «تا سمع نیابید، لب نگشائید و تا ارض طیبه مبارکه مشاهده نکنید بذر حکمت را ودیعه نگذارید».[1]
به مبلغان بهائی توصیه می‌شود برای آن که مشت‌شان در مناظرات باز نشود، اجازه بدهند طرف مقابل سخن خود را شروع کند و فقط در اثبات ادعاهای خود سخن بگویند و از سوال و جواب پرهیز کنند: «جز ادله اثباتیه لازم نه... باب هدایت و نجات عملی، جز این علم لازم نه، هرکه بطلبد و یا سوال کند خطا کرده».[2]
آن‌چه میرزا حسینعلی و فرزندش عباس افندی به بهائیان آموخته‌اند، آن است که راه تبلیغ، با چهره‌ای نفاق‌آلود خود را آن‌گونه که باعث جذب و کشش مخاطب می‌شود، نشان دهند نه آن گونه که در واقع هستند. لذا به کسانی که دارای پست و سمتی هستند و از مکنت و جایگاهی برخوردارند، توصیه می‌کند چهره‌ای زاهدانه از خود نشان دهند: «هر نفسی که اراده‌ی تبلیغ نماید، اگر متوجه به سمتی است، باید ظاهر را از اشیاء دنیا کلها و باطن را از ذکرش مقدس و منزه نماید».[3]
مبلغین باید برای فریب مردم و پیروان فرقه‌های مختلف، عقاید خود را مخفی داشته و همگام با عقاید او پیش روند: «با هر فرقه باید معاشرت کند و با آن‌ها مماشات نماید تا میان ناس نفوذ و رسوخی پیدا کند».[4]
آن‌ها می‌بایست چهره‌ی خود را با حسن اخلاق آراسته تا دیگران شیفته مرام و اخلاقشان شوند.

پی‌نوشت:

[1]. محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، بی‌جا: بی‌نا، 128 بدیع، ص 73.
[2]. همان، ص 80.
[3]. همان، ص 69.
[4]. همان، ص 87.