پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و مبانی اسلامی، فرقه بهائیت، فرقه‌ای گمراه شناخته شده و رسمیتی ندارد از این رو در انجام امور مذهبی خود و تبلیغ اعتقادات خود آزادی ندارد، و از سایر آزادی و امتیازات ادیان دیگر، نظیر سایر مسلمانان، کلیمی، مسیحی، زرتشتی محروم می‌باشد. به عنوان مثال نمیتوانند مدارس بهائی تأسیس کنند و یا دفاتر ازدواج و طلاق جداگانه بر اساس آموزه‌های خود داشته باشند و یا ارث را بر خلاف قانون رسمی کشور تقسیم کنند؛ همچنین بر اساس بند 34 ماده 8 قانون رسیدگی به تخلفات اداری، استخدام ایشان در دستگاه‌های دولتی ممنوع می‌باشد.[1] این در حالی است که سایر ادیان و مذاهب رسمی کشور که ریشه‌ای الهی دارند، در انجام تعلیمات دینی خود آزاد هستند و این محدودیت‌ها شامل آن‌ها نمی‌شود. ممکن است برخی ادعا کنند که این محدودیت‌ها برای بهائیان در ایران، مخالف اصول بین‌المللی حقوق بشر به شمار می‌آید، اما چنین نیست زیرا در بند 3 ماده 18 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی مصوب 16 دسامبر 1966 مجمع سازمان ملل متحد، اینگونه ذکر شده است: «آزادی ابزار مذهب یا معتقدات را نمی‌توان تابع محدودیت‌هایی نمود، مگر آن‌که منحصرا به موجب قانون پیش‌بینی شده و برای حمایت از امنیت، نظم، سلامت یا اخلاق عمومی یا حقوق آزادی‌های اساسی دیگران ضرورت داشته باشد».[2] باید توجه داشت که این قانون برای حمایت از نظم، امنیت، اخلاق عمومی و آزادی‌های دیگران طراحی شده، می‌توان ممنوعیت استخدام برخی از فرقه‌های ضاله، در دستگاه‌های دولتی را به مصلحت جامعه پنداشت. اما دلیل اصلی محدودیت این فرقه در برخی عرصه‌ها در ایران، به ماهیت و ریشه این فرقه برمی‌گردد که توسط بیگانگان برای ایجاد تفرقه، جاسوسی و خیانت در کشورمان به وجود آمده است. یک فرقه و تشکیلات جاسوسی آن نمی‌تواند توقع برخورداری از حقوق مساوی و تمام آزادی‌های این جامعه را داشته باشد، حتی کشورهای مدعی حقوق بشر هم این آزادی‌ها را نمی‌پذیرند و برای حفظ امنیت و استقلال خود، اینگونه افراد را تحت نظارت قرار می‌دهند.
برخی می‌گویند که جمهوری اسلامی ایران با برخی اقلیت‌های دینی خود، نظیر بهائیت رفتار مناسبی ندارد، در جواب آن‌ها می‌گوییم، بهائی‌ها جزء اقلیت‌های مذهبی محسوب نمی‌شوند، زیرا ایشان دین الهی ندارند که بخواهند مذهبی داشته باشند؛ پیامبران و رهبران این فرقه خود از جاسوسان وابسته به استعمار انگلیس، روس، آمریکا و اسرائیل بوده‌اند، مگر می‌شود پیامبر دینی الهی، جاسوس و وابسته باشد! برای مطالعه بیشتر و مشاهده اسناد آن می‌توان به کتاب‌های نگاشته شده در این زمینه نظیر کتاب در جستجوی حقیقت آقای روزبهانی و کتاب منادیان تاریکی، نوشته آقای موسوی‌زاده و... رجوع کرد. البته سیاستی که جمهوری اسلامی در قبال بهائیت اتخاذ کرده براساس تعهدات شهروندی است، زیرا آن‌ها جزء شهروندان این کشور محسوب می‌شوند؛ حکومت نیز حقوق اولیه آن‌ها را تأمین می‌نماید و با کمال رحمت و شفقت انسانی با آن‌ها رفتار می‌کند. اما آن‎‌ها نیز حق تشکیل مجالس و تبلیغ فرقه خود را ندارند و نمی‌توانند کتاب، جزوه یا نشریه منتشر کنند.
بر اساس اصول اسلامی و قانونی جمهوری اسلامی ایران، افراد این فرقه و از این قبیل فرقه‌ها علی‌رغم فساد عقیده و رسمیت نداشتن؛ از یکسری حقوق نظیر حق حیات، امنیت، آموزش و پرورش رایگان، دادخواهی، حق انتخاب وکیل و... برخوردارند[3] البته برخورداری از این حقوق تا زمانی است که مرتکب جرایم و اختلال در نظم و امنیت جامعه نشده باشند، و یا اقدام بر توطئه‌چینی بر علیه نظام نکرده باشند؛ دیده شده که برخی از بهائیان به خاطر جرم‌هایی که انجام داده‌اند و یا جاسوسی‌ها و بی‌نظمی‌هایی که انجام داده‌اند، مورد پیگیری و بازداشت قرار گرفته‌اند که برخی سودجو و فرصت‌طلب، برای تخریب چهره‌ی نظام تنها جرم آن‌ها را بهائی بودن معرفی کرده و آنان را بی‌گناه معرفی می‌کنند. البته اینگونه فعالیت‌ها و سیاه نمایی‌ها بیشتر جنبه تبلیغاتی در راستای مظلوم‌نمایی بهائیت و محکومیت ایران در مجامع بین‌المللی را دارد وگرنه در واقع چنین نیست، زیرا همانگونه که اگر مسلمانی در ایران مرتکب جرم و جنایتی شود و یا متهم به جاسوسی شود، به جرایم وی رسیده می‌شود، بهائیان نیز از این قاعده مستثنی نمی‌باشند. اصل بیست و سوم قانون اساسی چنین بیان می‌کند که: «داشتن یک عقیده، آزاد ولی اعلان آن به منظور تحریف افکار دیگران، جریان‎سازی و تبلیغ و تظاهر آن به قصد اغواگری و تشویش اذهان دیگران و عناوین مشابه مجاز نخواهد بود؛ از این‌رو اساسا اشخاص حقیقی وحقوقی رسمیت داده شده در قانون اساسی و قوانین عادی در فعالیت‌های موصوف آزادی عمل دارند، اما مبادرت به هرگونه فعالیتی چه در قالب فردی، جمعی یا تشکیلاتی، اگر امنیت ملّی و تمامیت ارضی کشور را در معرض مخاطره قرار دهد، بدیهی است که حاکمیت از اقتدار خود در جهت تأمین مصالح عمومی و منافع ملّی استفاده خواهد نمود و برخورد مقتضی را با خاطیان خواهد داشت».[4]

پی‌نوشت:
[1]. حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران، سیدمحمد هاشمی، تهران، نشر دادگستر، 1378، ص193،ج183.
[2]. همان، ص191.
[3]. حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران، اصول نوزدهم، بیست و دوم، سی‌ام، چهل و دوم، چهل و سوم.
[4]. فعالیت‌های فرقه ضاله بهائیت غیرقانونی و ممنوع است، خبرگزاری فارس، 1387/11/27.