پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بزرگان مسیحیت در ادامه مسئله فداء و فداکاری حضرت عیسی (علیه‌السلام) در حق مردم، به دنبال این هستند که نهایت لطف و رحمت آن حضرت را نیز به اثبات برسانند و سخن خود را به این بخش از انجيل استناد می‌کنند که «پدر جان آنان را ببخش»[1].
از سوی دیگر به این مطلب نیز استناد می‌کنند که پطرس رسول نیز از همه مسیحیان خواسته است مانند مسيح باشند: «زیرا چه فخر دارد هنگامی‌که گناهکار بوده، تازیانه خورید و متحمل آن شوید. لکن اگر نیکوکار بوده، زحمت کشید و صبر کنید، این نزد خدا ثواب است؛ زیرا که برای همین خوانده‌شده‌اید، چون‌که مسیح نیز برای ما عذاب کشید و شما را نمونه‌ای گذاشت تا در اثر قدم‌های وی رفتار نمایید که هیچ گناه نکرد و مکر در زبانش یافت نشد. چون او را دشنام می‌دادند، دشنام پس نمی‌داد؛ و چون عذاب می‌کشید تهدید نمی‌نمود، بلکه خویشتن را به داور عادل تسلیم کرد.» [2]
و این ویژگی‌های نیکو و زیبا را برای برخی دیگر از انبیاء الهی نیز بیان می‌کنند: «خوشحال باشید چون شما را فحش گویند و جفا رسانند و به خاطر من هر سخن بدی بر شما کاذب‌اند گویند، خوش باشید و شادی عظیم نمایید، زیرا اجر شما در آسمان عظیم است زیرا که به همین‌طور بر انبیای قبل از شما جفا می‌رسانیدند». [3]
اما:
همین مسیحیان، حضرت ختمی‌مرتبت محمد مصطفی (صلی‌الله علیه و آله) را از این قانون مبری دانسته و طی اتهاماتی جاهلانه و مبغضانه به شأن آن حضرت، پیامبر اسلام را پیامبر شمشیر و خشونت دانسته‌اند.
درحالی‌که این جمله حضرت عیسی (علیه‌السلام) که فرمود: «پدر جان آنان را ببخش» تنها درخواست آمرزش گناهان امت از خداوند است و این کار مختص به آن حضرت نبوده و همه انبیاء الهی این لطف و رحمت را در حق امت خویش مبذول می‌فرمودند، خداوند در قرآن کریم این ویژگی را برای پیامبر اسلام (صلی‌الله علیه و آله) چنین بیان کرده است: «فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ، وَ لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ، فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَ شاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ [آل‌عمران: 159]؛ تو اى پیامبر، به رحمت سرشار خدایی، با امت نرم و خوش‌خوی بودی، اگر درشت‌خوی و سخت‌دل بودی از پیرامونت پراکنده می‌شدند، پس از اشتباهات آن‌ها درگذر و برای آن‌ها آمرزش بخواه و با آنان در کار مشورت کن».
از سوی دیگر از روایات فراوان استفاده می‌شود که پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) به معنای واقعی، رحمة للعالمین بوده و هستند. انس بن مالک می‌گوید: «من نه سال پیغمبر (صلی‌الله علیه و آله) را خدمت می‌کردم و به خاطر ندارم که هرگز یک‌بار به من گفته باشد چرا چنین نکردی، این کار را انجام ندادی و هرگز مرا بر چیزی شماتت ننمود». [4]
در مکارم الاخلاق بیان شده است که: «عربی بیابانی ردای پیغمبر را گرفت و چنان کشید که جای زبری آن ردا، بر گردن مبارک حضرت باقی ماند و بعد به پیغمبر گفت از مال خدا که نزد تو است به من بده، پیغمبر به او نگاهی کرد و خندید و امر کرد به او عطائی بدهند». [5]
همچنین در این کتاب آمده است که: «همواره کودکان خردسال را به محضر پیغمبر (صلی‌الله علیه و آله) می‌بردند تا برای آن‌ها از خدا برکت بخواهد یا او را نامی بگذارد، حضرت برای احترام به خانواده‌اش کودک آن‌ها را بر دامن خود می‌گذارد و بسیار اتفاق می‌افتاد که کودکی بر دامن آن بزرگوار ادرار می‌کرد و یکی از حاضران در موقع ادرار کردن کودک بر سر کودک فریاد می‌زد. حضرت می‌فرمود: از ادرار کودک جلوگیری نکنید؛ و کودک را آسوده می‌گذاشت تا ادرارش را تمام کند و بعد برای او دعا می‌کرد یا اسم‌گذاری می‌نمود و خانواده‌اش را خوشحال می‌ساخت به‌طوری‌که می‌فهمیدند که حضرت از بول کودکشان ناراحت نشده و پس‌ازآنکه می‌رفتند پیغمبر لباسش را می‌شست»[6].
برادران مسیحی! آیا چنین شخصیت نازنین و مهربانی که به تعبیر قرآن کریم رحمة للعالمین است را می‌توان فردی خشن و آورنده دین خشونت نامید؟! دین اسلام تمام پیامبران الهی را مهربان و دلسوز مردم معرفی می‌کند و هیچ‌یک را خشن و غیرمنطقی نمی‌پندارد، آیا این باعقل سلیم سازگارتر است یا آن نسبت‌های ناروا و گناهان کبیره‌ای که شما به بیشتر انبیاء الهی نسبت داده‌اید؟!

پی‌نوشت:
[1]. لوقا 23: 34
[2]. رساله اول پطرس 2: 20 – 23
[3]. متی 5: 11 -12
[4]. مکارم الأخلاق، طبرسی، ترجمه میرباقری، ج1، ص: 33، ناشر: فراهانی، تهران،1365.
[5]. همان، ج1، ص: 33
[6]. همان، ج1، ص: 51