پايگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جناب میرزا حسینعلی نوری نقل کرده‌اند: « ممکن ‏نیست سعادت عالم انسانی کامل گردد مگر به مساوات کامله‌ی زنان و مردان».[1]
احسنت! عجب حرف قشنگی...! اما تساوی از چه نظر؟ اصلا مساوات کامله یعنی چه؟ در دوران ابتدایی وقتی می‌خواستند به ما جمع تفریق یاد بدهند، تصویر چند عدد میوه را می‌کشیدند و مثلا می‌گفتند (دوتا سیب + چهارتا سیب = شش تا سیب) هیچ وقت نشد که سیب و پرتقال را با هم جمع کنند و بگویند (دوتا سیب + چهار تا پرتقال = شش تا سیب). چنین استدلالی ممکن است کمی کودکانه به نظر برسد، اما همین استدلال در کودکی به ما فهماند که دو چیز ممکن است از برخی جهات شبیه هم باشند، اما از جهات بسیاری با همدیگر تفاوت دارند.
مثلا سیب و پرتقال هردو میوه‌اند، هر دو آبدارند، هردو ترش و شیرین دارند ، هردو درختی‌اند نه بوته‌ای و... اما پوست پرتقال نارنجی است و پوست سیب یا زرد است یا قرمز، پرتقال مخصوص فصل پاییز است و سیب هم بهاره و هم پاییزه، پرتقال حبه حبه دارد اما سیب این‌چنین نیست، مزه پرتقال با مزه سیب فرق می‌کند و...
خلاصه از همان کودکی یاد گرفتیم که سیب و پرتقال هرگز نمی‌توانند با هم مساوی باشند. سیب سیب است و پرتقال پرتقال. در انسان‌ها هم دقیقا این معادله برقرار است. زن و مرد هم شباهت‌ها و تفاوت‌های بسیاری با هم دارند. هر دو انسان‌اند، هر دو دارای عقل و شعورند، هر دو حرف می‌زنند، هر دو لباس می‌پوشند، هر دو غذا می‌خورند، هر دو احساس دارند؛ ولی مرد قوی‌تر و روحيه سخت‌تري دارد و غالبا کارهای سخت و سنگین را عهده دار می شود؛ درحالی که زن ظريف‌تر است و روحيه لطیفی دارد و غالبا كارهای ظريف و هنرمندانه را انجام می‌دهد.
در واقع  با توجه به گفته‌ی جناب بهاءالله هرگز امکان ندارد زن مساوی مرد باشد، آن هم «مساوات کامله»، یعنی برابری از همه جهات، زيرا آفرينش زن و مرد يكسان نيست كه از هر جهت هم با هم مساوی باشند. درنتیجه هر عقل سلیمی با اندکی تامل درمی‌یابد که این شعار ادعایی بیش نیست و هرگز در مقام عمل، اجرا شدنی نخواهد بود؛ کما اینکه مدعیان این شعار زیبا  نیز در عمل کردن به آن مانده اند.

پی‌نوشت:
[1] نظر اجمالی در دیانت بهائی؛ احمد یزدانی؛ تهران، 1350؛ ص47