یکی از نجاساتی که در دین سلام پرهیز کردن از آن لازم شده و تطهیر نمودن لباس و بدنی را که به آن آلوده و متنجس گشته است، در وسائل الشیعه (باب المنی) از حضرت صادق علیه السلام نقل می کند که: چون منی به لباس تو برخورد، اگر ملاقات به محل معینی شده است همان نقطه را تطهیر  کن. و اگر محل ملاقات معلوم نیست، لازمست تمام لباس شسته بشود.
و جناب میرزا با این که پیروان خود را به سوی لطافت و نظافت دعوت کرده و لباسی را که به گرد و غبار و با چرک آلوده شده است لازم التطهیر می داند (و حکم باللطافة و تغسیل ما تغیر من الغبار) [1]در موضوع منی حکم به طهارت و پاکی آن نموده است.
در اقدس می گوید: قد حکم الله بالطهارة علی ماء النطفة رحمة من عنده علی البریة اشکروه بالروح و الریحان و لا تتبعوا من کان عن مطلع القرب بعیدا- حکم کرده است خداوند به طهارت و پاکی آب نطفه (منی) از جهت رحمت بر خلق تا او را شکر کنند به روح و ریحان و تابع نشوند از کسی که از مظهر قرب دور است. [2]
و تعجب در اینجا است که میرزا با اینکه بر خلاف بهداشت و بر خلاف نظافت و طهارت، منی را طاهر دانسته است تازه منت بزرگی هم به گردن پیروان خود گذاشته و می گوید: این حکم رحمتی است از جانب پروردگار جهان درباره مردم، و شما باید خدا را سپاس گزاری کنید، و در مقابل این آزادی خرم و خندان گردید.

پی نوشت:

1- صفحه 22 اقدس

2- صفحه 22 سطر 2