امپراتور روم نزدیک به ده قرن، مظهر قدرت مغرب زمین و مدعی تسلط بر شرق بود.

مسیحیت در چنین سرزمینی ظهور کرد و جامعه را به حیات معنوی فراخواند و به موفقیت‌هایی نیز دست‌یافت.

در زبان‌های اروپایی (رهبانیت) موناستیسیسم و (راهب) موناستیک است که از واژه یونانی موناخوس به معنای خلوت‌نشینی می‌آید.

گفته می‌شود حدود دویست و پنجاه سال پیش از میلاد هیئت‌های تبلیغی امپراتور هند (آشوکا) زندگی رهبانی و اخلاقیات دین بودا را به خاور نزدیک آورد اسنیان یهودی و پرستندگان سرا پیس (از خدایان مصر باستان که عبادت او آیینی از پرستش گاو و اوزریس بود) در مصر از آرمان‌ها و آداب این هیئت‌ها استقبال کردند و آن‌ها را به نسل‌های بعد انتقال دادند (1)

اسنیان گروهی از یهودیان بودند که پیش از مسیح برای دور ماندن از فساد جامعه به صحرا پناه بردند و دیرهایی را در کرانه بیت المیت تأسیس کردند بیشتر آنچه امروزه درباره‌ی اسنیان می‌دانیم بر گرفته از طومارهای بیت المیت است که به طور تصادفی در سال‌های (1947 و 1951) از غارهای فلسطین به دست آمد.

فیلو حکیم یهودی اهل اسکندریه می‌نویسد: در صحرای مصر گروهی از یهودیان و غیر یهودیان، زن و مرد، در حجره‌های جدا از هم زندگی می‌کردند، روابط جنسی نداشتند، روز شنبه برای نماز جماعت گرد هم می‌آمدند و خود را تراپویتای یعنی شفادهندگان روح می‌نامیدند (2)

اما جای سؤال اینجاست که چه عواملی باعث شد تا رهبانیت در مسیحیت ظهور کند؟

از جمله عواملی که در این امر موثر بوده‌اند این است که؛ در طول تاریخ عده‌ای برای تقرب به خدا، رهایی از آثار گناه، رسیدن به آرامش و دست‌یابی به سعادت جاودانی، زندگی رهبانی را برگزیده‌اند.

به طور خلاصه عوامل رهبانیت عبارتند از:

ترغیب مسیحیت به دوری از دنیا

گرایش برخی افراد به خلوت‌نشینی

شریر پنداشتن جسم و نیک انگاشتن روح

آشفتگی‌های روحی و نومیدی از اصلاح جامعه

انحطاط اخلاقی جامعه و مفاسد اجتماعی

پی نوشت :

1. تاریخ تمدن. ج 4. ص 74

2. همان. ج 3. ص 618

منبع:

شناخت مسیحیت. عباس رسول‌زاده. جواد باغبانی