از دلایلی که بهائیان بر عدم اعتبار معجزه می‌آورند، اینست که حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) برای اثبات حقانیت خود، بدان استناد نکرده است. این در حالیست که بعلاوه‌ی نزول کتاب آسمانی و جاوید قرآن، بر پیامبر اُمّی (که خود بزرگ‌ترین معجزه‌ی ایشان به شمار می‌آید)، معجزاتی نظیر انشقاق قمر، معراج، مباهله و...؛ برای حضرتش بیان شده است.

خداوند متعال در قرآن، به صراحت ختم سلسله‌ی پیامبران را به وسیله‌ی حضرت محمّد (صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله) اعلام داشته است. این در حالیست که بهائیان با اشکال به واژه‌ی نبوت، سعی در توجیه ادعای مدعی پیامبری خود دارند. حال آن‌که نبی أعم از رسول است و هنگامی که خداوند می‌فرماید سلسله‌ی انبیاء ختم شد، لزوماً ارسال رسولان نیز پایان پذیرفت.

عبدالبهاء، در تشریح آموزه‌ی اُلفت و محبت این فرقه، مدعی می‌شود که تمام حجت‌های الهی، به جهت محبت و اُلفت آمده و جميع كتب آسمانی، به همین جهت نازل گشته‌اند. این در حالیست که با بررسی اعمال خشونت‌آمیز پیامبرخوانده‌ی بهائیان درمی‌یابیم که یا وی از حجت‌های الهی به شمار نمی‌آید و یا انتساب ابداع آموزه‌ی اُلفت و محبت به او صحیح نمی‌باشد.

مبلّغ بهائی در کانال خود مدعی شد که طلب معجزه از مدعی پیامبری، به معنای امتحان پروردگار است و بشر، حق امتحان پروردگار را ندارد. در پاسخ به این ادعا می‌گوییم: ​طلب معجزه‌ی مردم از مدعی نبوت، هیچ‌گاه به منزله‌ی امتحان پروردگار نبوده، بلکه طلب معجزه به معنای آزمودن صحت ادعای رسالت او به شمار می‌آید.

مبلّغ بهائی با استدلال به گفته‌ی پیامبرخوانده‌ی بهائیان مدعی شد: مخالفت انسان‌ها با مدعی پیامبری، دلیل بر حقانیت او می‌باشد. این در حالیست که مدعیان پیامبری بسیاری در طول تاریخ آمده، مخالفین بسیاری پیدا کرده و حتی بهائیان نیز به عنوان پیامبری آنان را قبول ندارند. اما بی‌شک ارائه‌ی چنین دلایل سبکی، تنها از مدعیان دروغین برمی‌آید.

مبلّغان بهائی مدعی شدند که منابع رَدیه، سرشار از مطالب جدلی و باطل است. حال می‌گوییم بر فرض پذیرش چنین ادعایی، آیا منابع بهائی، اساس اعتقادات بهائیت را تأیید خواهد کرد؟! در پاسخ به این پرسش، تنها لازم است کتاب کشف الغطاء و اسرارالآثار، از کتاب‌های معتبر بهائیان را ورق زنیم و ماجرای توبه‌نامه‌ی پیشوا و مبشّر بهائیان را مرور کنیم.