تاریخی تاریک اما رنگارنگ؛ گاهی افراط گاهی تفریط، گاهی دوست ضربه می‌زند گاهی دشمن. دشمن با انکار و کتمان فضایل و جعل حدیث و عوام‌فریبی، دوست هم با افراط و غلوّش باعث پنهان شدن حقایق می‌شود، پیامبر فرمود: یاعلی! اگر غلو غالیان نبود، درباره تو چیزی می‌گفتم که به احدی از مردم نمی‌گذشتی، مگر آنکه خاک قدمت را جهت تبرک بر می‌داشتند.

خداوند به پیامبر می‌فرماید به مردم بگو که برای آوردن رسالت اجر و مزد نمی‌خواهی مگر اینکه اهل بیت او را دوست داشته باشند، و در روایات هم آمده که اهل بیت او را آزار نرسانند و آنها را دوست داشته باشند اما می‌بینیم برخی از صحابه مانند بنی امیه، موجبات آزار و اذیت و سبّ و لعن اهل بیت را به‌وجود آوردند که حاکی از خباثت ذاتی آنان است.

صحیح بخاری از مهم‌ترین کتب اهل سنت است، تا جایی که بر این باورند که همه احادیث این کتاب صحیح است. این کتاب در جایی دارد که حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها در جریان غصب فدک، از دست خلیفه اول ناراحت شد و در جایی دیگر می‌گوید که ناراحتی فاطمه سلام‌الله‌علیها مساوی با ناراحتی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله است. نتیجه‌ای که از این دو روایت حاصل می‌شود، اینکه ابوبکر، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله را ناراحت کرد.

بعد از رحلت پیامبر وقتی مسیر مسلمانان منحرف شد، عده‌ی خاصی از اصحاب پیامبر در اطراف حضرت علی(ع) باقی ماندند، و مذهب تشیع از همان زمان، با این تفکر پایه‌ریزی شد، اما عجیب اینجاست که مدعیان مذاهب جدید که خود را داعیه‌دار اسلام می‌دانند، پیشوایانی دارند که در اواخر صده‌ی اول و یا در قرن دوم هجری متولد شدند.

معاویه یکی از صحابه‌ی آزاد شده‌ی پیامبر بعد از فتح مکه بود، او بعد رحلت پیامبر در زمان خلفا، جایگاه حکمرانی بر منطقه‌ی شام را به عنوان استاندار گرفت تا اینکه در زمان خلافت حضرت علی عزل شد، او به خونخواهی عثمان جنگ صفین را به‌راه انداخت، اما با این وجود انصاف را در مورد حضرت به خرج داده و اعترافاتی در فضیلت امیرالمؤمنین کرده است.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مناسبت‌های مختلف جانشین و خلیفه بعد از خود را به مردم معرفی کرد و افرادی مانند عمر و دیگر صحابه‌ی پیامبر اکرم به این موضوع واقف بودند، خصوصاً در واقعه غدیر خم که خلیفه دوم خود مستقیماً به حضرت علی تبریک گفت، اما بعد از رحلت پیامبر این قضیه‌ی مهم به فراموشی سپرده شد.